നന്ദലീല 2 [Madanamohan] 190

വല്യമ്മ അപ്പോളേക്കും രജിതയെയും കൂട്ടി വന്നു. അപ്പൊ ഇന്ന് ആഗ്രഹിച്ചു വന്നതൊക്കെ സ്വാഹാ എന്ന് നന്ദു മനസ്സിൽ കണ്ടു.

“എന്നാ മോനും തറവാട്ടിലോട്ട് പോയി കിടന്നോ. കാലത്തെ എണീച്ചു വീട്ടിലേക്കു വന്നാൽ മതി”. ചെറിയമ്മ കൊണ്ടുവന്ന ടോർച്ച് നന്ദുവിന് കൊടുത്തു.

“ഹാ ശരി ചെറിയമ്മേ, എന്നാൽ വാ രജിതേ.” അവൻ അവളെയും കൂട്ടി അവിടുന്ന് ഇറങ്ങി. ഇവളുടെ സ്ഥാനത്തു ഇപ്പൊ സജിതയായിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് നന്ദു മനസ്സിലോർത്തു.

അവർ തേയിലക്ക് ഇടയിലുള്ള നടപ്പാതയിലൂടെ സാവധാനം താഴേക്കു നടന്നു.

“നിന്റെ കൈ മുറിഞ്ഞൊ രജിതേ, ചെറിയമ്മ പറഞ്ഞു.”.

“ഹാ കുറച്ചു..” അവൾ തന്റെ കൈ ടോർച്ചിന്റ വെട്ടത്തേക്കാക്കി കൈ കാണിച്ചു. ഇടത്തെ കയ്യുടെ ചൂണ്ടുവിരൽ കെട്ടി വച്ചിട്ടുണ്ട്.

“തലവേദന എങ്ങനുണ്ട് നിനക്ക്.”.

“ഹോ, തലവേദന ഒന്നും ഇല്ലന്നെ, ഇന്ന് നടന്നു നടന്നു മടുത്തു. ഇനി എന്നെകൊണ്ട് വയ്യാ, അതാ ഞാൻ തലവേദന ആണെന്ന് പറഞ്ഞത്.” അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി നന്ദുനെ കണ്ണടച്ച് കാണിച്ചു.

ടോർച്ചിന്റ വെട്ടത്തിൽ അവൻ അവളുടെ ആടി കളിക്കുന്ന നിതംബം ഒന്ന് നോക്കി, സജിതയെക്കാളും തുടിപ്പ് ഇവളുടെ നിതബത്തിനാണ്. പറഞ്ഞിട്ടെന്താ, കുരങ്ങന്റെ കയ്യിൽ പൂമാല കിട്ടിയത് പോലെ. ഒരു പ്രയോജനോം ഇല്ല.

വഴി പരിചയം ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട് നന്ദുന് പതിയെ ഇറങ്ങാനെ പറ്റുന്നുള്ളു.

“എടി ഒന്ന് പതുക്കെ പോ. ഞാനും വരട്ടെ. നീ ഇരുട്ടത്തേക്ക് പോയി കഴിഞ്ഞാൽ എവിടാണെന്ന് പോലും കാണാൻ കിട്ടുന്നില്ല.

“ഓ, ഞാൻ കറുത്തിട്ടാ. അതിനു ഞാനിപ്പോ എന്ത് ചെയ്യാനാ. നിങ്ങൾ വെളുത്തവർക്ക് പിന്നെ ലൈറ്റ് പോലും വേണ്ടല്ലോ ഇരുട്ടത്തു നടക്കാൻ.”

നന്ദു ആകെ വല്ലാണ്ടായി അവളുടെ മറുപടിയിൽ. വായീന്നു വീണും പോയി. അവൾക്കു നന്നായി കൊള്ളുകയും ചെയ്തു.

“എടി ഞാൻ പറഞ്ഞത് നീ ഇട്ടേക്കുന്ന ഡ്രെസ്സിന്റെ കാര്യമാ. അല്ലാതെ നിന്റെ നിറത്തെ അല്ല “. അവനൊരു നമ്പർ ഇട്ടു നോക്കി.

“വേണ്ട നന്ദുവേട്ടാ. ഇനി അതിനെ വളച്ചു തിരിച്ചു ബുദ്ധിമുട്ടേണ്ട.” എന്റെ സ്ഥാനത്തു സജിത ആണെങ്കിൽ ഒരു കുഴപ്പോം ഇല്ലാരുന്നു ആർക്കും “.