പതിവ്രതയുടെ മകൻ [റാസ്പുട്ടിൻ] 290

“കുടിക്കാനെന്തെങ്കിലും? ” റഷീദ് സോഫയിൽ ഇരുന്നു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മാധവി ചോദിച്ചു.

“ഒന്നും വേണ്ട.  നീയിരിക്ക്.” മാധവി അയാൾക്ക് അഭിമുഖമായി ഇരുന്നു.

“റഷീദ് ഇവിടെയെങ്ങിനെ?”

“ഞാനിവിടെ ടൗണിലെ പള്ളിയിൽ മുസല്യാരാണ്. നിന്റെ വിവാഹവാർത്ത അറിഞ്ഞതിനു ശേഷം ഞാൻ നാടുവിട്ടു.   കുറേക്കാലം വടക്കേ ഇന്ത്യയിലായിരുന്നു മതപഠനവും മറ്റുമായി. രണ്ടു വർഷം മുൻപ് ഇവിടെ വന്നു. നിന്നെ ഒരിക്കൽ അങ്ങാടിയിൽ വെച്ച കണ്ടു. പക്ഷേ നീയാണതെന്ന് തീർച്ചയില്ലായിരുന്നു. പിന്നീട് നാട്ടിൽ പോയപ്പോഴാണ് തീർച്ചയാക്കിയത്. നിന്റെ വിവരങ്ങളറിഞ്ഞു ദുഃഖമുണ്ട്. ഞാനും അതിനൊരു കാരണമായി.”

മാധവി ഒന്നും മിണ്ടാതെ അയാളെ നോക്കിയിരുന്നു. താടിയിൽ അല്പം നര കയറിയതൊഴിച്ചാൽ പഴയ റഷീദ് തന്നെയാണ്. ഉറച്ച ശരീരമുള്ള ഫുട്ബോൾ കളിക്കാരൻ. അവളുടെ മനസ്സിൽ പഴയ പ്രണയകാലം കടന്നു വന്നു.

റഷീദും മാധവിയെ ശ്രദ്ധിക്കുകയായിരുന്നു. തടിയുണ്ടെന്നേയുള്ളു. യൌവ്വനം തുടിക്കുന്ന ദേഹം തന്നെയാണ് അവളുടേത്. അവളുടെ ശരീരം കണ്ട് റഷീദിന്റെ മനസ് ചാഞ്ചാടാൻ തുടങ്ങി. അയാൾ എഴുന്നേറ്റ് മാധവിയുടെ സമീപം ചെന്നിരുന്നു. അവളുടെ തോളിൽ കൈവച്ചു. മാധവി ഒന്നു ഞെട്ടി.

“എന്തായിത് റഷീദ്, വേണ്ട.” അവൾ കയ്യെടുത്തു മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ അയാൾ മറു കൈകൊണ്ട് അവളുടെ താടിയിൽ പിടിച്ച് അവളെ തനിക്കു നേരേ തിരിച്ചു.

“മാധവി..” അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നോക്കി അയാൾ വിളിച്ചു.

മാധവിയും അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ നോക്കി. അതിൽ നിറഞ്ഞു നില്ക്കുന്നത് പ്രണയമാണോ കാമമാണോ എന്ന് വിവക്ഷിക്കാൻ അവൾക്കു കഴിഞ്ഞില്ല.

“വേണ്ട റഷീദ്. വേണ്ട.” അവൾ വീണ്ടും അയാളുടെ കൈയിലെടുത്തു മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ റഷീദ് ബലമായി അവളെ തന്നോടു ചേർത്ത് പിടിച്ചു. തലയുടെ പിന്നിലായി കൈ ചേർത്ത് അവളുടെ മുഖത്തു ചുംബിച്ചു. വളരെ കാലത്തിനു ശേഷമുള്ള പുരുഷ സ്പർശം. അതും ഒരിക്കൽ തന്റെ പ്രാണനായിരുന്നവന്റെ. മാധവിയുടെ മനസ്സും ശരീരവും അയാളിലേക്കു ചേർന്നു.

റഷീദ് അവളുടെ മാറത്തു നിന്നും ടൗവൽ എടുത്ത് മാറ്റി.  ബ്ലൗസിനു പുറത്തു കൂടി മുലകളിൽ അമർത്തി തഴുകി. അയാളുടെ ചുണ്ടുകൾ അവളുടെ ചുണ്ടുകളിൽ അമർന്നു.

മാധവിയുടെ ഉളളിൽ അമർത്തി വെച്ചിരുന്ന കാമം പതിയെ ഉണർന്നു. അവളുടെ ശരീരം ചൂടു പിടിച്ചു. തന്റെ ഭീഷ്മപ്രതിജ്ഞ അവൾ മറന്നു.