ജോര്‍ദ്ദാന്‍,
മിഴിയറിയാതെ എഴുതുന്ന അഖില്‍ ഈ സൈറ്റിലെ പ്രണയ കഥകളുടെ രാജകുമാരനാണ്. അദ്ധേഹവുമായുള്ള താരതമ്യം എനിക്കൊരു ബഹുമതി തന്നെയാണ്. ഓ വി വിജയന്‍റെ, എം ടിയുടെ ഒക്കെ പേരിനൊക്കെ എന്‍റെ പേര് ചേര്‍ത്തുവെച്ചാല്‍ സരസ്വതി ദേവിയുടെ ശാപം എനിക്കും ജോര്‍ദ്ദാനും ഒരു പോലെ കിട്ടും. സരസ്വതി ദേവിയുടെ പുത്രിയായ മലയാള ഭാഷയുടെ രണ്ടു നിത്യകാമുകന്മാരാണ് എം ടിയും ഓ വി വിജയനും. ഖസാക്കിലെ രവിയും മൈമുനയും അപ്പുക്കിളിയും ശിവരാമന്‍ നായരും കുഞ്ഞാമിനയും ഒക്കെ എന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങളെ ഇടയ്ക്കിടെ ആലോസരമാക്കാറുണ്ട്. നമുക്ക് ദൈവങ്ങളാകാന്‍ സാധിക്കില്ല, അവരെ ആരാധിക്കാനേ പറ്റൂ.

പിന്നെ ജോര്‍ദ്ദാന്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചത് പോലെയുള്ള ശൈലികള്‍. ‘ദില്‍സേ’ എന്ന സിനിമയിലെ ആ പാട്ട് പഠിച്ച് റഹ്മാന്‍റെ മുമ്പില്‍ പാടുവാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം ഷക്കീര ചെന്നയില്‍ വന്നിട്ടുണ്ട്.[ഞാനീ വാക്കുകള്‍ ടൈപ്പ് ചെയ്യുമ്പോള്‍ മറ്റൊരു വാര്‍ത്തയും വന്നിരിക്കുന്നു. പ്രസിദ്ധ ഗായില സെലീന ഗോമസിന്‍റെ ഏറ്റവും വലിയ ആഗ്രഹങ്ങളിലൊന്ന്‍ റഹ്മാന് വേണ്ടി പാടുക എന്നതാണെന്ന്!]ആ പാട്ട് മിനി പാടുമ്പോള്‍, ആരോഹണത്തിലേക്ക് കടക്കുമ്പോള്‍ ഉണ്ടാവുന്ന ഒരു ഫീല്‍ വിവരിക്കുവാന്‍ അങ്ങനെ ഒരു ശൈലി ഉപയോഗിക്കുന്നത് നല്ലതാണ് എന്ന്‍ തോന്നി.

പിന്നെ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ …അവര്‍ക്ക് ഒരു ചന്തു മേനോന്‍ ടച് അറിയാതെ വന്നിട്ടുണ്ട് എന്ന്‍ സമ്മതിക്കുന്നു. ഇന്ദുലേഖയ്ക്ക് അറിയാത്തതായി ഒന്നുമില്ല. മാധവനും. അങ്ങനെ ജോര്‍ദ്ദാന്‍ പറഞ്ഞ ആ “ഗോഡ് ലൈക്” പരാമര്‍ശം അവാസ്തവമല്ല. ജീവിതത്തിന്റെ ഭൂരിഭാഗവും കേരളത്തിന്‌ വെളിയില്‍ കഴിയുന്ന ആളെന്ന നിലയില്‍ എനിക്ക് തോന്നുന്നത് കേരളത്തിലേ മൂന്നു കോടി ജനങ്ങളില്‍ ഒരു രണ്ടേമുക്കാല്‍ കോടിയോളം ആളുകള്‍ യേശുദാസിനെപ്പോലെ പാട്ട് പാടുന്നവരാണ് എന്നാണ്. ഇന്ത്യയില്‍ വേറെ ഒരു സംസ്ഥാനത്തും ഈ ഒരു പ്രത്യേകത കാണില്ല. ടി വിയിലെ റിയാലിറ്റി ഷോകള്‍ എത്ര എത്ര പുതിയ ഗായകരെയാണ് ദിവസവും പരിചയപ്പെടുത്തുന്നത്! എങ്കിലും താങ്കള്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച ആ കാര്യം വളരെ ശരിയാണ്. പ്രധാന കഥാപാത്രങ്ങള്‍ എല്ലാവരും സൂപ്പര്‍ ഹ്യൂമന്‍ ഗുണങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു അസ്വാഭാവികത തീര്‍ച്ചയായും ഫീല്‍ ചെയ്യും. മറ്റു കഥാപാത്രങ്ങള്‍ അവരെ പുകഴുത്തുക എന്ന ജോലി മാത്രം ചെയ്യുമ്പോഴും.

ഇപ്പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങള്‍ ഓര്‍മ്മയില്‍ മുദ്ര വെക്കുന്നു. അവസാനം പറഞ്ഞതും.