സുകിയുടെ കഥ [വാത്സ്യായനൻ] [Edited] 109

എൻ്റെ അച്ഛനമ്മമാർ പൊതുവേ യാഥാസ്ഥിതികചിന്താഗതിക്കാർ ആയിരുന്നു എന്ന് പ്രത്യേകിച്ചു പറയേണ്ട ആവശ്യമില്ലല്ലോ. പെൺകുട്ടികളായാൽ അടക്കവും ഒതുക്കവും വേണമെന്നും ആൺകുട്ടികളുമായി “അതിരു വിട്ട” സൗഹൃദം പാടില്ലെന്നും ഒക്കെ വിശ്വസിക്കുന്ന ശരാശരി മിഡിൽ ക്ലാസ് മലയാളി പേരൻ്റ്സ്. ക്ലാസ്മേറ്റ് പോലും അല്ലാത്ത ഒരു ആൺകുട്ടിയുമായി — അതും ഒരു അന്യമതസ്ഥൻ — ഞാൻ ഫോണിൽ സംസാരിക്കുന്നത് അവർ അറിഞ്ഞാൽ കുഴപ്പമാകും എന്ന ചിന്തയായിരുന്നു എൻ്റെ മടിക്കു പിന്നിലെ കാരണം. എങ്കിലും അവൻ നിർബന്ധിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ ഫോൺ നമ്പർ കൊടുത്തു.

അന്നു വൈകുന്നേരം തന്നെ എനിക്ക് അവൻ്റെ “ഹായ്” മെസേജ് വന്നു. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ ടെക്സ്റ്റിങ് തുടങ്ങി. അവൻ്റെ കുടുംബത്തിലെ കാര്യവും എൻ്റേതു പോലെ തന്നെ ആയിരുന്നതിനാൽ ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ഫോൺവിളികൾ കുറവും മെസ്സേജിങ് കൂടുതലും ആയിരുന്നു. പതിയെപ്പതിയെ മെസ്സേജുകൾക്കിടയിലെ ഇടവേളകൾ കുറഞ്ഞുകുറഞ്ഞ് വന്നു. ഹോർമോണുകൾ തിളച്ചു മറിയുന്ന പ്രായത്തിലെ ടീനേജ് പെൺകുട്ടിയും ആൺകുട്ടിയും തമ്മിലുള്ള രഹസ്യസൗഹൃദം പ്രണയത്തിലേക്ക് എത്തിച്ചേരാൻ എത്ര സമയം വേണം! ഞങ്ങളുടെ കാര്യത്തിൽ അതിന് കഷ്ടിച്ച് ഒരു മാസമോ മറ്റോ എടുത്തു കാണും. ഇപ്പോൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ കൗമാരത്തിൻ്റെ കഥയില്ലായ്മയെന്നു തോന്നുമെങ്കിലും അന്ന് ശരിക്കും അസ്ഥിക്കു പിടിച്ച പ്രണയം.

പ്രണയത്തിൽ ടെക്സ്റ്റിങ്ങിൻ്റെ അടുത്ത പടി സ്വാഭാവികമായും സെക്സ്റ്റിങ് ആയിരിക്കുമല്ലോ. ഒരു ദിവസം ഞാൻ അച്ഛനോടും അമ്മയോടും ഒപ്പം ടൗണിൽ പോയിട്ടു വന്ന അന്ന് രാത്രി ഞങ്ങൾ പരസ്പരം മെസ്സേജ് ചെയ്യുകയാണ്.

അവൻ: “എന്തൊക്കെ ആയിരുന്നു പരിപാടി?”

ഞാൻ: “കുറേ ഷോപ്പിങ് ഉണ്ടായിരുന്നു. ഡ്രസ്സ് എടുത്തു. റെസ്റ്റോറൻ്റിൽ പോയി. പാർക്കിൽ പോയി. അങ്ങനെയങ്ങനെ.”

അവൻ: “നിനക്ക് എന്തൊക്കെ വാങ്ങി?”

ഞാൻ: “ചൂഡിദാർ മെറ്റീരിയൽസ്. രണ്ടു ജീൻസും റ്റോപ്പും. പിന്നെ കലപില ചറപറ.”

അവൻ: “ങേ അതെന്തോന്ന്.”

ഞാൻ: “എടാ, പുറത്തിടുന്നത് പോരല്ലോ, അകത്തും വല്ലതുമൊക്കെ വേണ്ടേ.”

അവൻ: “ഓ, ബ്രായും പാൻ്റീസും!”

ഞാൻ: “പട്ടീ. അതു പറയാതിരിക്കാൻ വേണ്ടിയല്ലേ ഞാൻ ചറപറ എന്നു പറഞ്ഞത്.”

അവൻ: “ഓ പിന്നെ. ലോകത്താരും ഉപയോഗിക്കാത്ത സാധനമല്ലേ.”

ഞാൻ: “ങും.”

(ഈ സന്ദർഭത്തിൽ സംഭാഷണം എങ്ങോട്ടാണു തിരിയാൻ പോകുന്നതെന്ന് എനിക്കും അറിയാം. അവനും അറിയാം. ഇതു വായിക്കുന്ന നിങ്ങൾക്കും — ഇല്ലേ?)