സുകിയുടെ കഥ [വാത്സ്യായനൻ] [Edited] 98

“മനസ്സിലായി.”

“പോ, കളിയാക്കാതെ!” കൈകൾ നാണത്താൽ തുടുത്ത മുഖത്തുനിന്ന് എടുത്ത് ഞാൻ അവൻ്റെ കൈകളിൽ കോർത്തു.

“എനിക്കതിഷ്ടപ്പെട്ടല്ലോ.”

“അതെയോ?” അവൻ്റെ കവിളിൽ ഞാൻ തലോടി.

അവൻ എണീറ്റിരുന്ന് എന്നെ ആശ്ലേഷിച്ചു.

“എൻ്റെ പുന്നാര ചക്കര മോളാണേ.” എൻ്റെ നെറ്റിയിൽ അവൻ്റെ ചുണ്ടുകൾ അമർന്നു.

“ഉം … എൻ്റെ സ്വീീീറ്റ് ഡാഡിയാണേ.” അവൻ്റെ മുഖം കൈകളിൽ കോരിയെടുത്ത് ഇരു കവിളത്തും ഞാൻ മാറി മാറി ചുംബിച്ചു.

————

പരസ്പരം കെട്ടിപ്പിടിച്ചും ഉമ്മ വെച്ചും തലോടിയും കിടന്ന് ഞങ്ങൾ എപ്പോഴോ മയങ്ങിപ്പോയി. ഇടയ്ക്ക് ഞാൻ ഞെട്ടിയുണർന്നപ്പോൾ സമയം രാത്രി ഒന്നര. ദൈവമേ! ഈ ഉറക്കം പുലരും വരെ ഉറങ്ങിപ്പോയിരുന്നെങ്കിൽ കയ്യോടെ പിടിക്കപ്പെടില്ലായിരുന്നോ ഞങ്ങൾ രണ്ടാളും? ഞാൻ അവനെ വിളിച്ചുണർത്തിയിട്ട് വേഗം സ്ഥലം വിടാൻ പറഞ്ഞു. അവൻ എണീറ്റ് വസ്ത്രങ്ങൾ ധരിക്കുന്നത് ആശങ്കയോടെയും തെല്ല് വിഷമത്തോടെയും ഞാൻ നോക്കി നിന്നു. എൻ്റെ പാൻ്റീസ് അവൻ എടുത്ത് അവൻ്റെ ട്രാക്ക് പാൻ്റ്സിൻ്റെ പോക്കറ്റിൽ തിരുകി.

“അതെന്തിനാ?” ഞാൻ ചോദിച്ചു.

“ഒരു സുവനീർ ആയിട്ട് ഇരിക്കട്ടെന്നേ.” അവൻ്റെ മറുപടി.

ഞാൻ ചിരിച്ചു.

ദേഹത്ത് ഒരു കഷ്ണം തുണി പോലും ഇല്ലാതെ ഞാൻ അവനോടൊപ്പം വീടിൻ്റെ മുൻവാതിൽക്കൽ വരെ ഇറങ്ങിച്ചെന്നു. കുറ്റിയെടുത്ത് വാതിൽ തുറന്നതിനു ശേഷം വാതിൽപ്പാളിക്കു മറഞ്ഞു നിന്ന് ഞങ്ങൾ ഒരിക്കൽക്കൂടി ആലിംഗനബദ്ധരായി പരസ്പരം ചുംബിച്ചു. അവൻ്റെ ട്രാക്ക് പാൻ്റ്സിനു മീതെ കൂടി അവൻ്റെ പാതിയുണർന്ന ലിംഗത്തിൽ പിടിച്ച് ഞാൻ ഒന്നു ഞെക്കി. ഒരു മന്ദസ്മിതം കൂടി കൈമാറിയിട്ട് ഞങ്ങൾ പരസ്പരം “ബൈ” പറഞ്ഞു. അവൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി വിക്കറ്റ് ഗേറ്റ് അടച്ച് കൊളുത്ത് ഇടുന്നതും മതിലിന്മേൽ ചാരി വച്ചിരുന്ന സൈക്കിൾ എടുത്ത് മടങ്ങിപ്പോകുന്നതും വരെ വാതിൽപ്പാളിയുടെ മറവിൽ നിന്ന് ഞാൻ നോക്കിക്കണ്ടു.

പിന്നെ അധികം അവസരങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ വഴിക്ക് വന്നില്ല. എങ്ങനെയൊക്കെയോ വീണു കിട്ടിയ സന്ദർഭങ്ങൾ മുതലാക്കി രണ്ടു വട്ടം കൂടി ഞങ്ങൾ കളി ഒപ്പിച്ചു. നാലാമത് ഒരവസരം ഒത്തു വന്നതായിരുന്നു; പക്ഷേ അതിനു തലേന്ന് തന്നെ എൻ്റെ പീര്യഡ് വന്നതിനാൽ അലസിപ്പോയി. ഞാൻ പ്ലസ് റ്റൂ പാസ് ആയി എൻജിനീയറിങ് എൻട്രൻസ് എഴുതിയിട്ട് ഇരിക്കുന്ന സമയത്ത് ആയിരുന്നു അത്. പിന്നെ ഞാൻ ഡിഗ്രിക്ക് ചേർന്നതിനു ശേഷം സെക്കൻഡ് സെമസ്റ്റർ ഒക്കെ ആയപ്പോൾ ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേരും അവരവരുടേതായ തിരക്കുകളിൽ മുഴുകി പതുക്കെപ്പതുക്കെ കോൺടാക്റ്റ് കുറഞ്ഞു വന്ന് ആ ബന്ധം സ്വയമേവ അവസാനിക്കുകയായിരുന്നു. ഞങ്ങളുടെ ബ്രേക്അപ് സംഭാഷണത്തിനു പോലും കഷ്ടിച്ച് അരമണിക്കൂറിൻ്റെ ദൈർഘ്യമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ — രണ്ടു പേർക്കും വിഷമത്തിനെക്കാൾ കൂടുതൽ ആശ്വാസമായിരുന്നു അതു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ എന്നതാണ് വാസ്തവം. പിന്നെയും ഞങ്ങൾ സുഹൃത്തുക്കളായിത്തന്നെ തുടർന്നു. ആ ഒന്നര വർഷക്കാലം സമ്മാനിച്ച അനുഭവങ്ങൾ എന്നെന്നും മധുരസ്മരണകളായി എൻ്റെയെന്നതു പോലെ അവൻ്റെ മനസ്സിലും ഉണ്ടായിരിക്കും എന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു.