സുകിയുടെ കഥ [വാത്സ്യായനൻ] [Edited] 98

പത്തു മണി കഴിഞ്ഞ് അവൻ ആരും അറിയാതെ സ്വന്തം വീട്ടിൽനിന്ന് സൈക്കിൾ എടുത്ത് ഇറങ്ങി. എൻ്റെ വീട്ടിലേക്ക് അവൻ്റെ വീട്ടിൽനിന്ന് ഉദ്ദേശം രണ്ടു കിലോമീറ്റർ ദൂരം കാണും. എൻ്റെ വീടിനു മുൻപിലൂടെ അവനും സീനയും സൈക്കിളിൽ പോവുകയും ഞങ്ങൾ പരസ്പരം കാണുകയും മിണ്ടുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അതു കണ്ട് അവൻ ആരാണെന്നു ചോദിച്ച അമ്മയോട് ഒരു കൂട്ടുകാരിയുടെ ചേട്ടനാണെന്ന് ഞാൻ കള്ളം പറയുകയും. ഏകദേശം പത്തരയോടെ “എത്തി” എന്ന അവൻ്റെ മെസേജ് എൻ്റെ ഫോണിൽ വന്നു. “വരുവാ” എന്ന് ഞാൻ മറുപടി കൊടുത്തു. എൻ്റെ ഹൃദയം പെരുമ്പറ കൊട്ടുകയായിരുന്നു. കഷ്ടിച്ച് അരയ്ക്കു താഴെ വരെ എത്താൻ പോന്നത്ര ഇറക്കമുള്ള ഒരു റ്റി-ഷർട്ട് മാത്രം ധരിച്ച് ഞാൻ അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന മുൻവാതിൽ വരെ ചെന്നു. “ഫ്രൻ്റ് ഡോറിനു മുൻപിൽ വാ” എന്ന് ഞാൻ അവന് മെസേജ് അയച്ചു. സൈക്കിൾ മതിലിന്മേൽ ചാരി വെച്ചിട്ട് വിക്കറ്റ് ഗേറ്റ് തുറന്ന് വളപ്പിനുള്ളിൽ കയറി അവൻ വാതിൽക്കൽ എത്തി. “വന്നു” എന്ന് അവൻ്റെ മറുപടി. ഞാൻ വാതിൽ തുറന്നു. എന്നെ ആ അല്പവേഷത്തിൽ കണ്ട് അവൻ ഒരു നിമിഷം അമ്പരന്ന് നിന്നു പോയി. “അകത്തോട്ട് കേറ്!” ഞാൻ അടക്കിയ സ്വരത്തിൽ തിടുക്കപ്പെട്ടു. ടെൻഷൻ കാരണം ഞാൻ കിലുകിലാ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആരെങ്കിലും കണ്ടാൽ! അവൻ അകത്തു കയറിയതും ക്ഷണനേരത്തിൽ ഡോർ അടച്ച് കുറ്റിയിട്ടതിനു ശേഷം തിരിഞ്ഞ് ഞാൻ അവനെ ഇറുകെ പുണർന്നു. അവൻ്റെ കൈകൾ എന്നെയും ഒരു ഗാഢാലിംഗനത്തിൽ അമർത്തി. ഒരു മിനിറ്റെങ്കിലും അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് നിന്നു കാണും. പിന്നെ ഞാൻ അവനെയുംകൊണ്ട് എൻ്റെ റൂമിലേക്ക് കയറി. വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളാൽ മുറിയുടെ വാതിൽ അടച്ച് ഞാൻ കുറ്റിയിട്ടു.

(വീടിൻ്റെ മുൻവാതിൽക്കൽനിന്ന് എൻ്റെ മുറിയിലേക്ക് ഉള്ള വെറും പത്ത് ചുവട് ദൂരം സഞ്ചരിക്കാൻ എടുത്ത ആ ഒന്നോ രണ്ടോ സെക്കൻഡ് നേരത്തിനുള്ളിൽ അനുഭവിച്ച അത്രയും ഉത്കണ്ഠ എൻ്റെ ജീവിതത്തിൽ ഞാൻ അതു വരെയോ അതിനു ശേഷമോ അനുഭവിച്ചിട്ടില്ല എന്നതാണ് സത്യം.)

തിരിഞ്ഞ് ഞാൻ അവനെ നോക്കി. അവൻ്റെ മുഖത്ത് ടെൻഷൻ കലർന്ന ഒരു പുഞ്ചിരി. എനിക്ക് തിടുക്കമായിരുന്നു അപ്പോൾ — എത്രയും പെട്ടെന്ന് കാര്യം നടത്തിയിട്ട് അവനെ പറഞ്ഞു വിടണം. ഇത് എത്ര വലിയ റിസ്ക് ആണെന്ന് കാമം മൂത്ത് പ്ലാൻ ഇടുമ്പോൾ ഓർത്തതേയില്ല. ആരെങ്കിലും കണ്ടോ കേട്ടോ മണം പിടിച്ചോ സംഭവം അറിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ഒരൊറ്റ മനുഷ്യൻ്റെ മുഖത്ത് നോക്കാൻ പറ്റില്ല. നാട്ടിൽ “വെടി” എന്ന് പേരു വീഴും. കുടുംബത്തിന് ചീത്തപ്പേരാകും. ഒരു പെണ്ണിന് സ്വന്തം ശരീരത്തിൻ്റെ തികച്ചും സ്വാഭാവികമായ തൃഷ്ണ ശമിപ്പിക്കാൻ എന്തെല്ലാം കഷ്ടപ്പാടാണ് നേരിടേണ്ടത് ഈ നശിച്ച നാട്ടിൽ. വെറുതെയാണോ യുവതലമുറ എങ്ങനെയും നാടു വിട്ട് പോകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്?