സുനിത [Smitha] 989

അയാളുടെ ഊക്കിന് വേഗതയേറി. അവളുടെ തള്ളിനും.

“സുധിയേ…!!”

അവളുടെ ഉടല്‍ വിറച്ച് തുള്ളാന്‍ തുടങ്ങി.

“എന്‍റെ സു..സുധി..സുധിയേ….”

അയാളുടെ പ്രമാമൃതം ചൂടുള്ള തുള്ളികളായി തന്നിലെ തിളച്ചു തുളുമ്പുന്ന മദജലത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങുന്ന വേളയില്‍ അവള്‍ പരിസരം മറന്ന് സീല്‍ക്കാരമിട്ടു. ഓരോ വാക്ക് പറയുമ്പോഴും അയാള്‍ കുണ്ണ ഊരിയൂരിയെടുത്ത് അവളെ ആഞ്ഞു കളിച്ചു. ഓരോ കുണ്ണത്തള്ളലിലും അവളുടെ തുറിച്ച മുലകള്‍ രണ്ടും മുമ്പോട്ട്‌ തള്ളി ഇളകി. സുഖമൂര്‍ച്ചയില്‍ അടഞ്ഞുപോയ കണ്ണുകള്‍ തുറന്നപ്പോള്‍ അവള്‍ ഭയംകൊണ്ടും ലജ്ജകൊണ്ടും വിറച്ചുപോയി. വാതില്‍ക്കല്‍ നിന്നും തങ്ങളെ നോക്കി വായ്‌ പൊളിച്ചു നില്‍ക്കുന്ന പ്രശാന്ത്.

“ഈശ്വരാ…”

അവള്‍ പെട്ടെന്ന് നൈറ്റി വലിച്ചു താഴ്ത്തി തന്റെ നഗ്നത മറച്ചു. അയാളും പെട്ടെന്ന് അണ്ടര്‍വെയര്‍ വലിച്ചു കയറ്റി മുണ്ട് താഴ്ത്തി. മുഖത്തെ നടുക്കം മാറ്റാതെ പെട്ടെന്ന് പ്രശാന്ത് മുറിവിട്ടുപോയി.

“ഈശ്വര!! ഞാനിനി എങ്ങനെ എന്‍റെ മോന്‍റെ മുഖത്ത് നോക്കും!”

മുഖം നിറയെ കണ്ണീരോടെ കസേരയില്‍ ഇരുന്നുകൊണ്ട് അവള്‍ പറഞ്ഞു.

“സുനിതെ, അത്…”

സുധാകരന്‍ വിശദീകരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു.

“മിണ്ടരുത്!”

രണ്ടുകൈകള്‍ കൊണ്ടും മുഖം മറച്ചുപിടിച്ച് അവള്‍ പറഞ്ഞു.

“ഞാന്‍ ആകുന്നത് പറഞ്ഞതല്ലേ സുധിയേട്ടാ ഇപ്പം വേണ്ട ഇപ്പം വേണ്ട ഒന്നടങ്ങ്‌ എന്നൊക്കെ! എന്നിട്ട് കേട്ടോ? കേട്ടോ സുധിയേട്ടന്‍? ഇപ്പം സ്വന്തം മോന്‍റെ മുമ്പില്‍..ശ്യെ! ഞാന്‍ എന്തൊരു അമ്മയാ എന്ന് അവന്‍ കരുതില്ലേ? ഒരു മോന്‍ കാണാന്‍ പാടില്ലാത്തത് അല്ലെ അവന്‍ കണ്ടത്! സ്വന്തം അമ്മ മേത്ത് തുണി ഇല്ലാതെ മോന്‍ കണ്ടാല്‍…ഞാന്‍ …എനിക്ക് ചത്താ മതി, എന്‍റെ ഈശ്വരാ!”

“സുനിതെ നീയൊന്ന് സമാധാനിക്ക് എന്‍റെ പെണ്ണെ!”

പെട്ടെന്ന് അവളുടെ മുഖം ഭയഭീതമായി.

“എന്താടീ?”

“ഈശ്വര!”

അവള്‍ കൈകൊണ്ട് മുഖം മറച്ച് അസഹ്യമായ ഭയവും സംഭ്രമവും മുഖത്ത് നിറച്ച് അയാളെ നോക്കി. “എന്നാടീ?”

അത് കണ്ട് അല്‍പ്പം ഉത്‌ക്കണ്ഠപ്പെട്ട് അയാള്‍ ചോദിച്ചു.

“പോംവഴിയില്ലാത്ത എന്നാ കാര്യവാ ഉള്ളത്? നീയൊന്ന് പേടിക്കാതിരി! എന്നായാലും തലപോകുന്ന കേസൊന്നുമല്ലല്ലോ!”

അയാള്‍ അവളുടെ തോളില്‍ പിടിച്ചു. അവള്‍ അയാളുടെ കൈ തട്ടി മാറ്റി.

“മോന്‍ നിന്നെ ആ കോലത്തി കണ്ടത് അവന്‍റെ സ്വന്തം അച്ഛന്റെ കൂടെയല്ലേ? അല്ലാതെ കരക്കാരുടെ കൂടെയല്ലല്ലോ! ആണോ? അവനെ കോളേജില്‍ പഠിക്കുന്ന കുട്ടിയാ! അവന് കാര്യങ്ങള്‍ മനസ്സിലാകും! അവന്‍ വിവരോം ബുദ്ധീം ഒള്ള കുട്ടിയാ! നീ സമാധാനിക്ക്!”