ദൈവമേ! അംബിക ടീച്ചർ!
അയ്യേ… ടീച്ചർ നൈറ്റി കൈ കൊണ്ട് നെഞ്ചിലേക്ക് പൊത്തിപ്പിടിക്കുന്നു. താന്‍ ഒളിഞ്ഞ് നോക്കുകയാണെന്ന് വിചാരിച്ചിട്ടാവും. ആകെ നാണക്കേടായി. ദേ, വിളിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ശ്ശോ.. എങ്ങനെയാ വിശ്വസിപ്പിക്കുക? കടയിലേക്ക് പോകുന്ന വഴി തീരെ പിടിച്ച് വയ്ക്കാൻ കഴിയാതെ വന്നപ്പോഴാണ് മൂത്രമൊഴിക്കാൻ നിന്നത്. അതിപ്പൊ ഇങ്ങനെയും ആയി. ഒരിക്കലുമിത് ടീച്ചറിൻ്റെ വീടാകുമെന്ന് കരുതിയില്ല. ഇന്നലത്തെ പ്രശ്നവും പിന്നെ ഇപ്പൊ ഇതും കൂടിയാകുമ്പോൾ എന്ത് പറഞ്ഞാലും അവർ വിശ്വസിക്കില്ല. അവനാകെ അങ്കലാപ്പിലായി.
“ എന്താടാ വിളിച്ചത് കേട്ടില്ലേ?”
അവനെ ക്ഷണിച്ച് കൊണ്ട് അംബിക ഗേറ്റിനടുത്തേയ്ക്ക് നടന്ന് വന്നപ്പോൾ കണ്ണൻ വേഗം സിബ്ബ് നേരെയാക്കി അങ്ങോട്ട് ചെന്നു. അവൻ സിബ്ബിടുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അവൾ വീണ്ടും ഞെട്ടി. ദൈവമേ! ഈ ചെക്കൻ തന്നെ നോക്കി കൈയിൽ പിടിക്കുകയായിരുന്നോ?! എന്തൊരു ധൈര്യം! ചെറിയ പ്രായത്തിലും വെറും അഭാസനായിട്ടാണല്ലോ വീട്ടുകാർ വളർത്തിയേക്കുന്നത്. ഇവനെ നേരെയാക്കിയില്ലെങ്കിൽ നാളെ എന്തായിത്തീരും! അവൾക്ക് സ്വന്തം വിദ്യാര്‍ഥിയുടെ ഭാവിയോർത്ത് ആധിയായി.
“ കേറി വാടാ, നീയെന്താ മടിച്ച് നില്ക്കുന്നത്?” ഉള്ളില്‍ നല്ല വ്യക്ലബ്യത്തോടെയാണെങ്കിലും ടീച്ചറുടെ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ച് കണ്ണൻ അവരോടൊപ്പം വീടിനകത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു.
“ നീയിരിക്ക്… ഞാൻ കുടിക്കാൻ എന്തേലുമെടുക്കാം.”
ടീച്ചർ അകത്തേയ്ക്ക് പോയപ്പോൾ അവൻ വീടാകമാനമൊന്ന് നോക്കി. മറ്റാരും അവിടെയില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു. ഇവർ ഒറ്റയ്ക്കാണോ താമസം?
ടിവി സ്റ്റാന്റിന് മേലെ ടീച്ചറുടെയും ഭർത്താവിൻ്റെയും മകളുടെയും ഫോട്ടോ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടു. ഹായ്, നല്ലൊരു ചേച്ചി. ടീച്ചറുടെ ചെറിയ പതിപ്പ്. പക്ഷേ ഇവരൊക്കെ എവിടെപ്പോയി? മനസ്സിൽ ജിജ്ഞാസയുണ്ടായി, അപ്പോഴേയ്ക്കും അംബിക ജ്യൂസുമായി വന്നു.
“ ദാ, കുടിക്ക്.”
ട്രേയുമായി അവനിരുന്ന സോഫയിൽ അവനോടൊപ്പം ചേർന്നിരുന്ന് കൊണ്ട് അവൾ തിരക്കി.
“ കണ്ണന്റെ വീടിവിടെ അടുത്താണോ?”
“ അതെ. അരക്കിലോമീറ്റർ പോയാൽ മതി.”
“ ആഹാ… ഇത്ര അടുത്താണെന്ന് അറിഞ്ഞില്ല. അപ്പൊ ഇനി സഹായത്തിന് വിളിച്ചാൽ ആളായല്ലോ.”
“ അല്ല, ടീച്ചറുടെ ഹസ്ബൻ്റ് എവിടെ?”
“ പുള്ളിക്കാരൻ ബഹറിനിലാ. ഇപ്പോൾ വന്നുപോയിട്ട് ഒരു വർഷമായി, ഇനി അടുത്ത വർഷമേ വരൂ.”
40 page kazhinju, 50 page ezhuthi tharam ennu paranju poya aala.