ഉന്മാദഹർഷം [കൊമ്പൻ] 566

“ഒന്നുമില്ല, ഗൗരിയെപോലെ സുന്ദരിയായ സ്ത്രീകൾക്ക് വയസായ എന്നെപോലെയുള്ള ആളുകളുടെ കമ്പനി പോലും മടുപ്പല്ലെ?” ഞാൻ അവളെ ആഴത്തിൽ നോക്കി പറഞ്ഞു.

ഗൗരിയുടെ കവിളുകൾ നാണത്താൽ പിങ്ക് നിറമായി മാറിയത് ഞാൻ കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു, “അച്ഛനൊന്നും പറ്റിയിട്ടില്ല, ഒരു മടിയും വിചാരിക്കണ്ട, ഇപ്പോഴത്തെ ആണുങ്ങൾക്കില്ലാത്ത ഉറച്ച ശരീരമാണ് അച്ഛന്. അമ്മയുടെ മരണത്തിന് തൊട്ടുപിന്നാലെ അച്ഛൻ വിവാഹം കഴിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ, രണ്ട് കുട്ടികളുടെ ഈ വീട്ടിലുണ്ടാകുമായിരുന്നു, ”അവൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“ഈ പ്രായത്തിൽ എനിക്കിനി ആരാണൊരു ഒരു പെൺകുട്ടിയെ കല്യാണം തരിക, ഇനി പെൺകുട്ടിയുടെ പരെന്റ്സ് സമ്മതിച്ചാലും ഏതെങ്കിലുമൊരു പെൺകുട്ടി സ്വയമതിനു തയാറാകുമോ”

“എന്തുകൊണ്ട് ആയിക്കൂടാ? മുടിയിപ്പോഴും നരച്ചട്ടില്ല, ശരീരം നല്ലപോലെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുമുണ്ട്, പെണ്ണിനെ സ്നേഹക്കാനുള്ള മനസുമുണ്ട് …..അച്ഛനെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ ഇപ്പോഴും പെണ്ണുങ്ങൾ മുന്നോട്ടു വരും”, അവൾ എന്റെ കണ്ണിലേക്ക് നോക്കാതെ വീണ്ടും പറഞ്ഞു. ഞാനതു കേട്ടതും അക്ഷരാർദ്ധത്തിൽ ഞെട്ടിപ്പോയി !!

“നീയാണ് പെൺകുട്ടിയെങ്കിൽ, നിനക്കെന്റെ ആലോചന വന്നാൽ നീ എന്നെ വിവാഹം കഴിക്കുമോ?” ഞാൻ മടിച്ചു ചോദിച്ചു. മകളുടെ സ്‌ഥാനത്തുള്ള ഗൗരിയോട് ഇങ്ങനെ പറയണമെന്നു ഞാൻ ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നതല്ല. പക്ഷെ ശപിക്കപ്പെട്ട നിമിഷത്തിൽ അത് എന്റെ വായിൽ നിന്നും വഴുതി വീണു.

ഗൗരി അത് കേട്ടതും ഞെട്ടിപ്പോയി, അവൾ എന്ത് പറയുമെന്നറിയാതെ വശം കെട്ടുപോയി. പക്ഷേ, വേഗം മനസ് വീണ്ടെടുത്ത് അവൾ എനിക്കൊരു മറുപടി തന്നു, “തീർച്ചയായും, പക്ഷേ ഒരു കാര്യം ……ശ്യാം!!” എന്നിട്ട് അവൾ എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞ ശേഷം ദയനീയമായി തല താഴ്ത്തി.

“എങ്കിൽ ഇപ്പൊ അവനിവിടെയില്ലാലോ, എങ്കിൽ നീ എന്റെ ഭാര്യയാണെന്ന് ഞാൻ കരുതിക്കോട്ടെ!” ഞാൻ പെട്ടെന്നത് പറഞ്ഞെങ്കിലും മനസിലൊരു പശ്ചാത്തപം ഉണ്ടായിരുന്നു ശെയ് !!!! എന്തിനാണ് ഇപ്പോ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞത്. ഇപ്പോൾ അവളുടെ മുന്നിൽ എന്റെ ആത്മാഭിനതിനു എന്ത് സംഭവിക്കും? കഴിഞ്ഞ നാല് അഞ്ച് മാസമായി ഞങ്ങൾ വല്ലാതെ അടുത്തിരുന്നു, അത് കുഴപ്പമില്ല. ഞങ്ങളും ഇടയ്ക്കിടെ പുറത്തേക്ക് ഒന്നിച്ചു കറങ്ങുകയും പരസ്പരം തമാശ പറയുകയും ചെയ്തു, അതുമൊരു കുഴപ്പമില്ല. എന്നാലും ഇത്തരത്തിൽ അവളോട്…. ശെയ് വേണ്ടായിരുന്നു …!