വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 2 [വെറും മനോഹരൻ] 634

വീടിന്റെ പടിക്കെട്ടുകൾ ഇറങ്ങും നേരം പുറകിൽ നിന്നും ഒരിക്കൽ കൂടി ചേച്ചിയുടെ വിളി, “റോഷാ…”

പരവശതയോടെ റോഷൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. അജിച്ചേട്ടൻ അടുത്തൊന്നും ഇല്ല എന്നു നോക്കി ഉറപ്പിച്ചു കൊണ്ട്, എന്തോ താക്കീത് നൽകാൻ വരുന്ന ഭാവത്തോടെ ചേച്ചി ഒരു പടി കൂടി ഇറങ്ങി റോഷന്റെ അടുത്തേക്ക് നിന്നു. അവന്റെ ഹൃദയത്താളം വീണ്ടും വർദ്ധിച്ചു. അത്രയും നേരം ഗൗരവ്വത്തിൽ നിന്ന ചേച്ചി പക്ഷെ പെട്ടന്ന് അവന് മാത്രം കേൾക്കാൻ പാകത്തിനു, ലജ്ജയോടെ പറഞ്ഞു, “സത്യത്തിൽ നീയിന്നു അപ്പോ സിഗരറ്റ് വലിച്ചു, അല്ലെടാ കള്ളാ…”

റോഷൻ : “ങേ..!”

അത്ഭുതം നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ അവൻ ചേച്ചിയെ നോക്കി. അവൻ കാണും വിധം രേഷ്മ തന്റെ ചുണ്ടിൽ നാവുകൊണ്ടു ഒന്നു നക്കി, അവൻ പകർന്നു നൽകിയ സിഗരറ്റിന്റെ രുചി ഒരിക്കൽ കൂടി നുകർന്നു കാണിച്ചു. ഇത് കണ്ടതും, അവൻ അറിയാതെ ചെറുനാണത്തിൽ പുഞ്ചിരിച്ചു. ലജ്ജയോടെ അവനെ നോക്കി ചേച്ചി തിരിച്ചും…. ______________________________________________

“ഇരുന്നു മുഷിഞ്ഞോടാ…?” ചേച്ചിയുടെ വിളി കേട്ടതും അവൻ തന്റെ സ്വപ്നലോകത്ത് നിന്നും ഉണർന്നു. ഇരുകയ്യിലും ഓരോ കപ്പ് ചായയുമായി രേഷ്മ ചേച്ചി തന്റെ മുന്നിലേക്ക് നടന്നടുക്കുന്നു. സാരി മാറി ഒരു ഇളം റോസ് കളർ നൈറ്റിയാണ് ഇപ്പോൾ ചേച്ചിയുടെ വേഷം.

കാലം എന്തൊരു കലാകാരനാണ് !!!, അവൻ ചിന്തിച്ചു. വർഷങ്ങൾ കൊണ്ട് രേഷ്മ എന്ന ശില്പത്തെ എത്ര മനോഹരമായാണ് അവൻ പണിത് വച്ചിരിക്കുന്നത്. വട്ടമുഖത്തിനു അനുപാതമായി വിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന മാറിടം, കാലവർഷത്തിലെ പുഴയെ അനുസ്മരിപ്പിക്കും വിധം അല്പം ചാടി വെളിയിലേക്ക് ഒഴുകുന്ന അരകെട്ട്, ഏതൊരു പാർവ്വതാരോഹകനേയും കൊതിപ്പിക്കും വിധം ഉയർന്നു നിൽക്കുന്ന നിതംബം. ആ വേഷത്തിൽ ചേച്ചിയുടെ മുന്നഴക്കും പിന്നഴക്കും ഒരുപോലെ തെറിച്ചു നിൽക്കുന്നതായി അവന് തോന്നി.

ഒരു കപ്പ് അവന് കൈമാറി, ചേച്ചി സോഫയിൽ അവനികിലായി ഇരുന്നു. ഓരോ വട്ടം ചായകപ്പ് ചേച്ചിയുടെ ചുണ്ടിൽ മുട്ടുമ്പോളും ആ കക്ഷത്തിൽ നിന്നുമുള്ള വിയർപ്പ് ഗന്ധം അവന്റെ മൂക്കിലേക്ക് അരിച്ചെത്തി. അവന്റെ കുട്ടനെ ഉണർത്താൻ അവ ധാരാളമായിരുന്നു.

“എന്താടാ ഇങ്ങനെ നോക്കുന്നേ?” അവന്റെ നോട്ടം ശ്രദ്ധിച്ചു ചേച്ചി പതിയേ ചോദിച്ചു.