വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 6 [വെറും മനോഹരൻ] 569

പെട്ടന്നാണ് ചുമരിലെ CC TV യിൽ അവന്റെ കണ്ണുടക്കിയത്. അവന്റെ കാലടി ശബ്ദം നിലച്ചതറിഞ്ഞു ശരണ്യയും നടത്തം നിർത്തി, ഒന്നു തിരിഞ്ഞു.

“പേടിക്കേണ്ടാ… സർക്കാരിന്റെയാ… ഓടില്ല…”, അവന്റെ മുഖത്തെ പേടി കണ്ട്, അവൾ ഒരു കുസൃതിച്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.

മറുപടിയായി അവൻ അവൾക്ക് നേരെ ഒരു തണുത്ത മന്ദഹാസം നൽകി.

“വാ…”, റോഷന് നേരെ വശ്യമായ ഒരു പുഞ്ചിരി തൊടുത്തുകൊണ്ട് ശരണ്യ വീണ്ടും തിരിഞ്ഞു നടന്നു.

അവൻ അവൾക്ക് പിന്നാലെ നടത്തം തുടർന്നു. അവളുടെ സ്പെഷ്യൽ വാർഡ് കൂടുതൽ ഊർജ്ജസ്വലതയോടെ ആടിക്കളിച്ചു.

*** *** *** *** ***

ഒരു ലൈറ്റ്സിന് തീ കൊടുക്കുന്നതിനൊപ്പം അവൻ ചുറ്റുപാടും ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു. ടെറസ്സിന്റെ ഒരു ഭാഗത്ത് വാട്ടർ ടാങ്കും, അതിലേക്ക് കയറാൻ പഴകി തുരുമ്പെടുത്ത ഒരു ഇരുമ്പ് കോണിയും വച്ചിട്ടുണ്ട്. മറ്റൊരു ഭാഗത്തായി ലൈറ്റും അതിനെ പ്രവർത്തിപ്പിക്കാനായി സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന സോളാർ പാനലും… അതിന്റെ ചുറ്റും കിടക്കുന്ന സിഗരറ്റ് കുറ്റികളിൽ നിന്നും താൻ വന്ന അതേ ആവിശ്യത്തിന്, മറ്റ് പലരും സ്ഥിരമായി വരാറുണ്ടെന്ന് അവൻ ഊഹിച്ചു.

ആ ടെറസ്സിൽ നിന്നാൽ നഗരത്തിന്റെ മനോഹരമായ രാത്രി ദൃശ്യം കാണാമായിരുന്നു. ചുറ്റുപാടും എരിയുന്ന നിയോൺ ബൾബുകൾ… മേലെ പുഞ്ചിരി തൂകുന്ന നക്ഷത്രക്കൂട്ടം…

അവൻ തിരിഞ്ഞ് ശരണ്യയെ ഒന്ന് നോക്കി… രാത്രിയുടെ ആ നീല വെളിച്ചത്തിൽ, നേഴ്സിന്റെ നീല യൂണിഫോം അണിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന അവൾക്ക് അഴക് പത്തിരട്ടിയാണ്… അവളുടെ ഉന്തി നിൽക്കുന്ന നാല് പൊന്മലകളും ചന്ദ്രവെളിച്ചത്തിൽ പതിന്മടങ്ങ് ശോഭിച്ചു കണ്ടു.. ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണെങ്കിലും, പക്ഷെ മനസ്സിന് അതിലൊന്നും ആനന്ദം കണ്ടെത്താനാകുന്നില്ലെന്ന് അവൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു… അത് തേടുന്നത് അഞ്ജുവിനെയാണ്… അവളെ മാത്രം…

“എന്താടാ… വൈകീട്ട് കണ്ട ഉഷാറില്ലല്ലോ…?”, അവന്റെ ചിന്തകളെ മുറിച്ചുകൊണ്ടു ശരണ്യ മിണ്ടി തുടങ്ങി.

അവനവൾക്ക് നേരെ പുഞ്ചിരിക്കാൻ ഒരു ശ്രമം നടത്തി. അവന്റെ മട്ട് കണ്ട്, ശരണ്യ റോഷനെ അടിമുടി ഒന്ന് നോക്കി… തന്റെ ഉള്ളം അറിഞ്ഞിട്ടും അവൻ ആദ്യ ചുവട് വക്കാത്തത്തിന്റെ, ചെറിയ പരിഭവം ആ നോട്ടത്തിലുണ്ടായിരുന്നു.

അവൾ മെല്ലെ അവന്റെ അരികിലേക്ക് നടന്നു നീങ്ങി… എന്നിട്ട് ടെറസ്സിന്റെ മതിൽക്കെട്ടിൽ ചാരി, അവന് അഭിമുഖമായി തിരിഞ്ഞു നിന്നു. ആ നിൽപ്പിൽ, അവളുടെ സ്പെഷ്യൽ വാർഡിൽ തട്ടി പ്രതിഫലിക്കുന്ന നിലാവെളിച്ചം, ആ നഗരത്തിന് മൊത്തമായി കാഴ്ച്ച ഒരുക്കും വിധം പ്രഭ പരത്തി.