വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 6 [വെറും മനോഹരൻ] 592

റോഷന്റെ പറച്ചിൽ കേട്ട് ശരണ്യ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയിൽ അവളുടെ നഗ്നമായ മുലകൾ, അവന്റെ കരവലയത്തിനകത്ത് കിടന്ന് കുലുങ്ങിക്കളിച്ചു.

“പക്ഷെ അന്നായിരുന്നു, നമ്മൾ തമ്മിൽ അവസാനമായി കണ്ടതും…”, ചിരിക്കൊരു വിരാമമിട്ടുകൊണ്ടു, അവൾ വിഷാദം നിറഞ്ഞ സ്വരത്തോടെ പറഞ്ഞു.

അവളുടെ ആ പറച്ചിൽ റോഷൻ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല… അവനറിയാതെ, അവൾക്ക് മേലുള്ള കെട്ടിപ്പിടിത്തം അയച്ചു.

“എന്തായിരുന്നടാ നിനക്ക് പറ്റിയത്…?, എന്തേ അതിന് ശേഷം നീയെന്നെ ഒരിക്കൽ പോലും വിളിച്ചില്ല…?”, അവനു നേരെ കണ്ണുകൾ തിരിച്ചുകൊണ്ടു ശരണ്യ ചോദിച്ചു.

കേട്ടതും റോഷന്റെ ഭാവം മാറി… അവളുടെ ചോദ്യത്തിന് മറുപടി പറയാനാവാതെ, അവൻ മെല്ലെ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു… പുറകെ ശരണ്യയും … റോഷന്റെ ഭാവമാറ്റം ശ്രദ്ധിച്ച അവൾ അവരികിലേക്ക് കുറച്ചുകൂടി ചേർന്നിരുന്നു…

“എന്താടാ… ഞാൻ നിന്നെ വിഷമിപ്പിക്കാൻ ചോദിച്ചതല്ലാ…”, തനിക്ക് മുഖം തരാതെ തിരിഞ്ഞിരിക്കുന്ന റോഷനെ, പുറകിൽ നിന്നും കെട്ടിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു.

അവൻ മെല്ലെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. കുറ്റബോധമോ, സങ്കടമോ, എന്തെന്ന് ഉറപ്പില്ലാത്ത ഒരു ചിന്തയിൽ അവന്റെ കണ്ണുകൾ അന്നേരം നനഞ്ഞിരുന്നു. കാലങ്ങളായി കെട്ടിപ്പൂട്ടി വച്ച ഉത്തരങ്ങൾ അവളോട് പറയാൻ അവൻ മനസ്സികമായി തയ്യാറെടുക്കുകയായിരുന്നു…

“സത്യം പറഞ്ഞാൽ ഒളിച്ചോട്ടം തന്നെയായിരുന്നു, ശരണ്യ… ശ്രുതിയിൽ നിന്നും… വിമലിൽ നിന്നും… എന്നെ ഈ നാടുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന സകലത്തിൽ നിന്നും…”, പറയുന്നതിനൊപ്പം അവൻ മെല്ലെ അവൾക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു.

അവന്റെ കണ്ണുകൾ ആകാരണമായി നിറഞ്ഞൊഴുകിയിരിക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടു. അതിന്റെ കാരണം ആരായും വിധം അവന്റെ കൃഷ്ണമണികൾക്കകത്തേക്ക് അവളുടെ കണ്ണുകൾ എത്തി നോക്കി…

റോഷൻ അവൾക്കറിയാതെ കഥകൾ മുഴുവൻ ശരണ്യയോട് പങ്ക് വച്ചു… റോഷനും ശ്രുതിയും തമ്മിലുള്ള break up അറിയാമായിരുന്നു എങ്കിലും, അതിന്റെ യഥാർത്ഥ കാരണം അറിഞ്ഞപ്പോൾ അവളും ഞെട്ടിപ്പോയി…

“ആ സംഭവത്തിന് ശേഷം ഞാൻ സത്യത്തിൽ പഴയ ഞാനേ അല്ലായിരുന്നു… +2 പരീക്ഷ വരെയുള്ള ആ കുറച്ചു മാസങ്ങൾ ഞാൻ എങ്ങനെയാണ് ഈ നാട്ടിൽ കഴിച്ചു കൂട്ടിയത് എന്ന് ആലോചിക്കുമ്പോൾ, എനിക്ക് ഇപ്പോഴും അത്ഭുതം തോന്നുന്നു…”, റോഷൻ സങ്കടത്തോടെ പറഞ്ഞു.

അവന്റെ പറച്ചില് കേട്ട് ശരണ്യ, അവനെ ആശ്വസിപ്പിക്കും വിധം അവന്റെ നെറുകിൽ അമർത്തി, ഒരു ഉമ്മ നൽകി… അവൻ തെല്ല് ആശ്വാസത്തോടെ പുഞ്ചിരിച്ചു…