വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 6 [വെറും മനോഹരൻ] 569

“ഡിഗ്രിക്ക് ബാംഗ്ലൂർ അഡ്മിഷൻ എടുത്ത ശേഷം, ഞാൻ പിന്നെ ഈ നാട്ടിലേക്ക് വന്നില്ല… ശ്രീലക്ഷ്മി മാത്രമായിരുന്നു കുറച്ചു കാലമെങ്കിലും എന്നെ ഈ നാടുമായി കണക്റ്റ് ചെയ്യുന്ന ഏക കോൺടാക്ട്. പിന്നെ അവളുടെ സാമീപ്യവും എന്നിലേക്ക് ശ്രുതിയുടെ ഓർമ്മകൾ തന്നെയാണ് പകരുന്നത് എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ… അവളെയും മനപ്പൂർവ്വം അകറ്റി നിർത്തി…”, റോഷൻ ഇടറിയ ശബ്ദത്തിൽ തുടർന്നു…, “എപ്പഴയൊക്കയോ നിന്നോട് ഇത് പറയണമെന്ന് ഞാൻ ആലോചിച്ചിരുന്നു… പക്ഷെ…”

റോഷൻ ബാക്കി പറയാതെ ഒരു നിമിഷം നിർത്തി… ശരണ്യ ബാക്കി പറയാൻ ആവശ്യപ്പെടും വിധം, അവനെ നോക്കി.

“ഒരു പക്ഷെ.. ശ്രുതിയോടുള്ള ദേഷ്യത്തിന്റെ പുറത്താണ് ഞാൻ നീയുമായി ബന്ധപ്പെടുന്നതെന്ന് നീ ചിന്തിച്ചാൽ… എനിക്കത്.. എനിക്കത്.. താങ്ങാൻ കഴിയുന്നതിലും അപ്പുറമായി തീർന്നേനെ…”, അവൻ മടിച്ചു മടിച്ചു മനസ്സിലുള്ളത് പൂർത്തീകരിച്ചു.

പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞതും അവൻ അവളിൽ നിന്നും കണ്ണുകൾ തിരിച്ചു. അവന്റെ പറച്ചിൽ കേട്ട ശരണ്യ സ്വയം സങ്കടം നിറഞ്ഞ ഒരു ചിരി ചിരിച്ചു.

“ഞാനങ്ങനെ കരുതുമെന്ന് നീ വിചാരിച്ചിരുന്നോ…?”, പരിഭവം അടങ്ങിയ ശബ്ദത്തിൽ ശരണ്യ ചോദിച്ചു…

അവൻ അവളെ നോക്കി…

“ഞാനങ്ങനെ കരുതിപ്പോയെടി….”, അത് പറയവെ അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഇടതടവില്ലാതെ നിറഞ്ഞൊഴുകി…

അവന്റെ അവസ്ഥ കേട്ട ശരണ്യയുടെ കണ്ണുകളും അപ്പോൾ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു… അവളവനെ സമാധാനിപ്പിക്കും വിധം ചേർത്ത് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു… ഉള്ളിൽ അടക്കി വച്ചിരുന്ന സങ്കടങ്ങൾ മുഴുവൻ റോഷൻ അവളുടെ നഗ്നമായ പുറത്ത്, കണ്ണീരിന്റെ രൂപത്തിൽ ഒഴുക്കി വിട്ടു.

കരഞ്ഞ് മനസ്സ് അൽപം ശാന്തത കൈവരിച്ചു കഴിഞ്ഞതും, ഇരുവരും വീണ്ടും പഴയപടി നക്ഷത്രങ്ങളെ നോക്കി കുറേ സമയം മലർന്ന് കിടന്നു…

വീണ്ടും മറ്റൊരു വിമാനം ആകാശത്തിലൂടെ കടന്നു പോയി….

ആ വിധം കിടന്നുകൊണ്ട്, റോഷൻ തന്റെ ഇത്തവണത്തെ ഉത്സവാവധി വിശേഷങ്ങൾ മുഴുവൻ ശരണ്യയോട് പങ്ക് വച്ചു… ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ… രേഷ്മ ചേച്ചിയുടെ… അച്ചുവിന്റെ… അഞ്ജുവിന്റെ… അങ്ങനെ തന്റെ മനസ്സിൽ തിങ്ങി നിറഞ്ഞിരുന്ന ഭാരങ്ങൾ, ഒരു എരിയുന്ന സിഗരറ്റ് കണക്ക്, അവൻ അവൾക്കരികിലേക്ക് ഊതിവിട്ടു. ശ്രേഷ്മ ചേച്ചിയുടെ കഥകൾ അറിഞ്ഞപ്പോൾ, അറിയാതെ അവളുടെ മുഖവും മ്ലാനമായി… അഞ്ജുവിന്റെ കാര്യം അവൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ, അവൾ പുഞ്ചിരിയോടെ അവന്റെ നെഞ്ചിലെ രോമകൂപങ്ങളിൽ കളിയായി തലോടി വിട്ടു… എന്നാൽ ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ കഥ കേട്ടപ്പോൾ മാത്രം, അവളിൽ അതുവരെ ഇല്ലാത്ത ഒരു ഭാവം കടന്നു വന്നു….