വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 7 [വെറും മനോഹരൻ] Climax] 459

അഞ്ജു: “ഇനി എന്നാ…?”

റോഷൻ : “അറിയില്ല…”

“മ്മ്…”, ചോദ്യങ്ങൾ അവസാനിപ്പിക്കുന്ന മട്ടിൽ അവളും മൂളി…

ഇരുവരും കുറച്ച് നിമിഷങ്ങൾ മൗനം അവലംബിച്ചു… അവരുടെ ഉള്ളിലെ പ്രണയം ആദൃശ്യമായ ആ മതിലിൽ തട്ടി, ഒഴുകാനാവാതെ തടഞ്ഞ് നിന്നു. കണ്ണുകൾ പരസ്പരം ഉടക്കാതെ, അവരുടെ നോട്ടങ്ങൾ ഇരുമുഖങ്ങളിലും തറച്ചു, മറഞ്ഞു.

“ഞാനൊരു കാര്യം കൂടി ചോദിച്ചോട്ടെ…?”, മൗനത്തിന്റെ ഇടവേളയെ മുറിച്ചുകൊണ്ടു അഞ്ജു വീണ്ടും സംസാരം തുടങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചു.

“അഞ്ജു… വേണ്ട…”, അവളുടെ മനസ്സ് ആരേക്കാളും നന്നായി അറിയാവുന്ന റോഷൻ, ചോദിക്കും മുന്നേ തന്നെ അവളെ തടഞ്ഞു.

മതിൽ വളരുകയായിരുന്നു…. ഇരുവരുടെയും കാഴ്ച്ചയെ മറക്കും വിധം… ഉയരത്തിൽ…..

“ഇനിയങ്ങോട്ടപ്പോ എന്നും എന്നീന്ന് ഒഴിഞ്ഞ് നടക്കാനാണോ തീരുമാനം…?”, ചോദിക്കുമ്പോൾ, നിരാശ ഗദ്ഗദമായി അഞ്ജുവിന്റെ ശബ്ദത്തിൽ പ്രതിഫലിച്ചു…

“അഞ്ജു… പുറത്തിരിക്കുന്നത് എന്നെ എടുത്ത് വളർത്തിയ അമ്മയാ, ഒപ്പമുള്ളത് എനിക്കൊപ്പം കളിച്ചു വളർന്ന കൂടപ്പിറപ്പും… അവന്റെ പെണ്ണാ നീ…. ആ നിന്നെ ഞാൻ മോഹിച്ചതേ തെറ്റ്…”, പറഞ്ഞത് മുഴുമിക്കാനാവാതെ റോഷൻ മുഖം തിരിച്ചു.

അഞ്ജുവിന്റെ കണ്ണുകൾ നിറയാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു… റോഷൻ കാണാതെ അവൾ തന്റെ മുന്താണി കൊണ്ട്, അത് തുടച്ചു നീക്കി.

“കൂടപ്പിറപ്പ് നിന്റെ പെണ്ണിനെ സ്വന്തമാക്കിയപ്പോ കൊഴപ്പമില്ല…. തിരിച്ച് ഒരു നിമിഷത്തെക്കുറിച്ചു ചിന്തിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല, അല്ലേ…?”, അവളുടെ മറുചോദ്യം അപ്രതീക്ഷിതമായിരുന്നു.

റോഷൻ ഞെട്ടി…. അവൻ സംശയത്തോടെ അപ്പുറത്തെ മുറിയിൽ, ബാഗ് പാക്ക് ചെയ്യുകയായിരുന്ന ശ്രീലക്ഷ്മിയെ കണ്ണെത്തിച്ച് നോക്കി…

“അവളല്ല…”, അവന്റെ നോട്ടം ശ്രദ്ധിച്ച്, അഞ്ജു മറുപടി നൽകി.

റോഷൻ ആലോചനയോടെ അഞ്ജുവിന് നേരെ മുഖം തിരിച്ചു…

“രേഷ്മ ചേച്ചി…?”, അവൻ സംശയത്തോടെ ചോദിച്ചു.

“മ്മ്…”, അവൾ സമ്മതിക്കും മട്ടിൽ മൂളി…

വീണ്ടും ഉയർന്ന് പൊന്തുന്ന മതിൽ സമയം അപഹരിക്കാൻ ആരംഭിച്ചു…

“സത്യത്തിൽ എനിക്ക് വിമലിനോട് അസൂയയാണ് തോന്നുന്നേ… നിന്നെപ്പോലെ ഒരുവനെ സുഹൃത്തായി കിട്ടിയതിൽ…!”, അഞ്ജു ആരോടെന്നില്ലാതെ തുടർന്നു…, “ഇത്രയൊക്കെ വിമൽ നിന്നോട് ചെയ്തിട്ടും, ഇപ്പോഴും എങ്ങനെയാടാ നിനക്കവനെ ആത്മാർഥമായി സ്നേഹിക്കാൻ കഴിയുന്നേ…?”

റോഷൻ നിർവികാരമായി ചിരിച്ചു…

“എന്തിന്റെ പേരിലാണോ, ഞാൻ അവനെ വെറുത്തത്, സത്യത്തിൽ അത് തന്നെയല്ലേ ഞാനും ചെയ്യുന്നേ…!”, തന്റെ യഥാർത്ഥ സംഘർഷം അവളെ അറിയിക്കും വിധം അവൻ ചോദിച്ചു…