വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 7 [വെറും മനോഹരൻ] Climax] 431

“പ്ഫാ…”, കേട്ടതും അവൾ ആട്ടി….

അവളുടെ ആട്ടിന്റെ ശക്തിയിൽ, ആ തടിച്ച മനുഷ്യൻ പേടിച്ചു, രണ്ടടി പുറകോട്ട് നീങ്ങിപ്പോയി….

സന്ധ്യ : “പലവട്ടം ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്… ഊമ്പിക്കാനാണെങ്കിൽ ഈ പല്ലിവാലും തൂക്കി എന്റെ അടുത്തേക്ക് വരരുതെന്ന്…”

പ്രമോദ് മറുത്തൊന്നും പറയാനില്ലാതെ, ജാളൃതയോടെ, തന്റെ ഇന്നർ ബനിയൻ വലിച്ചു സ്വന്തം ലിംഗത്തെ മറച്ചു….

“അല്ല… എനിക്കറിയാൻ പാടില്ലാത്തോണ്ട് ചോദിക്കാ… എന്റെ കൈ തൊടുമ്പോളേക്കും ചീറ്റാനാണെങ്കിൽ നിങ്ങളെന്തിനാ മനുഷ്യാ, ദിവസോം ഈ കുന്തോം വാങ്ങി വരണേ…”, മേശപ്പുറത്തിരിക്കുന്ന കോണ്ടം പാക്കറ്റ് ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് അവൾ തുടർന്നു…

“നോക്കി നിക്കാതെ, എന്തെങ്കിലും ചെയ്ത് ഇതൊന്ന് അടക്കിയിട്ട് പോ, പ്രമോദേട്ടാ…”, അയാൾക്ക് നേരെ, തന്റെ കവ പൊളിച്ച് കാണിച്ചുകൊണ്ടു, സന്ധ്യ കെഞ്ചി…

പ്രമോദ് അവളുടെ നീരുറ്റുന്ന പൂവിലേക്കും, കടി മൂത്ത് പ്രാന്തായ മുഖത്തേക്കും ഒന്ന് മാറി മാറി നോക്കി… ശേഷം…

“നല്ല ദാഹം… ഞാനിത്തിരി വെള്ളം കുടിക്കട്ടെ…”, അവൾ കേൾക്കത്തക്ക വിധം പറഞ്ഞുകൊണ്ട്, അയാൾ ധൃതിയിൽ താഴേക്ക് നടന്നു.

തന്റെ വികാരങ്ങൾക്ക് യാതൊരു വിലയും കൽപ്പിക്കാതെ ഓടി രക്ഷപ്പെടുന്ന, തന്റെ ശ്രീരാമനെ സന്ധ്യ തല്ലികൊല്ലാനുള്ള ദേഷ്യത്തിൽ നോക്കിക്കിടന്നു. എന്നിട്ട് നിർഭാഗ്യവതിയായ തന്റെ പാവം പൂവിനെ വിരലാൽ തഴുകിക്കൊണ്ട്, ആരോടെന്നില്ലാതെ തേങ്ങി…

“തനിക്ക് ഇതിനുള്ളത് ദൈവം തരുമെടാ, കാലമാടാ….”

*

താഴേക്ക് നടന്നെത്തിയ പ്രമോദ്, ആദ്യം തന്നെ ഫ്രിഡ്ജിൽ നിന്നും ഒരു കുപ്പി തണുത്ത വെള്ളം എടുത്തു മട മടാ വായിലേക്ക് കമത്തി…

“ഇഹ് ഹുമ്…”, വെള്ളത്തിനൊപ്പം അറിയാതെ അവളുടെ മദജലവും വായിലിറക്കിയ അയാൾ അതിന്റെ രുചി പറ്റാത്ത മട്ടിൽ സ്വയം മുരണ്ടു…

കുപ്പി തിരികെ ഫ്രിഡ്ജിലേക്ക് വക്കാൻ നേരം, പുറത്ത് കോളിംഗ് ബെൽ മുഴങ്ങിക്കേട്ടു….

“ഏതവനാടാ… ഈ നേരത്ത്…!”, തളർന്ന സ്വരത്തിൽ സ്വയം പറഞ്ഞുകൊണ്ട്, പ്രമോദ് അവിടെ കിടന്നിരുന്ന ഒരു കൈലിയും എടുത്ത് ചുറ്റി, വാതിലിനടുത്തേക്ക് നടന്നു…

“ആരാ… എന്തു വേണം…?, വാതിൽ തുറന്നതും, തന്റെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നുവരോടായി, പ്രമോദ് ചോദിച്ചു.

വാതിലിനരികിൽ കാത്ത് നിൽക്കുകയായിരുന്ന നിക്സന്റെ ഗുണ്ടകൾ, പ്രമോദിന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് ഒരു നിമിഷം പരസ്പരം നോക്കി. ശേഷം, അതിലൊരുവൻ ഫോണിൽ റോഷന്റെ ഫോട്ടോ ഓണാക്കി പ്രമോദിന് നേരെ നീട്ടിപ്പിടിച്ചു…