വിനോദവെടികൾ 5 [ഒലിവര്‍] 583

“ വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടിയില്ലേ? എന്നാൽ ചെന്നിട്ട് വിളിക്കാം. വാ, കേറ്…”
“ വേണ്ട.. എന്നെ തിരിച്ചു കൊണ്ടുവിട്… ഞാൻ ബസ്സിന് തിരിച്ചു പോവുവാ…” മുഖത്ത് നോക്കാതെയാണ് ഞാനത് പറഞ്ഞതെങ്കിലും സ്വരത്തിന് ഒട്ടും പതർച്ചയുണ്ടായിരുന്നില്ല.
“ അതെന്താ…?”
“ ആ… അതങ്ങനാ.. നിന്റെയൊക്കെ കയ്യിലിരുപ്പ് കാരണം.” എന്റെ മറുപടി ഇടിവെട്ടറ്റവരെ പോലെയാണ് അവന്മാർ കേട്ടുനിന്നത്. ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചുകാണില്ല.
“ ഒരു അധ്യാപികയോട് ഒരിക്കലും ചെയ്യാന്‍ പാടില്ലാത്ത കാര്യമാ നീയൊക്കെ ഈ ബൈക്കിലിരുന്ന് ചെയ്ത്. നല്ലവരെന്ന് കരുതി… സ്വന്തം അനിയന്മാരെന്ന് വിചാരിച്ച് കൂടെ വന്നു. എന്നിട്ടും ഇത്രയും ചെയ്തുകൂട്ടിയ നിങ്ങളെ ഇനിയും ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കണോ?”
അവർ ഒന്നും മിണ്ടാതെ നിന്നു.
“ ഒന്നിങ്കിൽ എന്നെ ഹോസ്റ്റലില്‍ കൊണ്ടുവിട്… അല്ലെങ്കില്‍ ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പിൽ… ഈ രാത്രി ഇനി നിങ്ങടെ കൂടെ കഴിയാൻ വയ്യ…”
“ എന്താ മിസ്സേ ഈ പറേണത്…? മറ്റൊരു വഴിയും ഇല്ലാത്തോണ്ടല്ലേ? ഹോസ്റ്റലിലോട്ടുള്ള വഴി ബ്ലോക്ക് ചെയ്തേക്കുവാ… നമ്മൾ നിന്നിടത്തെ കാര്യം അറിയാവുന്നതും അല്ലേ? വാ…. ഷിയാസിന്റെ ഉമ്മയുണ്ട് അവിടെ…” വിനോദ് പറഞ്ഞു.
“ ഒരുമ്മയും വേണ്ട ബാപ്പയും വേണ്ട… എനിക്ക് നിങ്ങടെ കൂടെ വരികേം വേണ്ട!” ഞാൻ കട്ടായം പറഞ്ഞു. അവന്മാർ എന്ത് പറയണമെന്നറിയാതെ നിന്നു.
“ ശരി… കൊണ്ടുവിടുന്നില്ലേൽ വേണ്ട. ഞാനൊറ്റക്ക് പൊയ്ക്കോളാം.” അത്രയും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാന്‍ എതിർദിശയിലേക്ക് നടന്നു. രണ്ട് കിലോമീറ്ററൊക്കെ എപ്പഴേ കഴിഞ്ഞുകാണും. തിരിച്ച് എപ്പൊ നടന്നെത്തുമെന്നറിയില്ല. ഒരു പെണ്ണ് ഒറ്റയ്ക്കീ വഴിയിലൂടെ നടന്നാൽ എന്തൊക്കെ സംഭവിക്കുമെന്നും. എന്നാലും ഈ നാറികളുടെ തോന്നിവാസത്തിന് നിന്നുകൊടുക്കാനില്ല.
ഒരു നിമിഷം സ്തബ്ധരായി നിന്ന അവർ ബൈക്കുമായി പുറകെയെത്തി. സ്ലോ ചെയ്ത് ഞാൻ നടക്കുന്നതിനൊപ്പം വണ്ടിയുരുട്ടി.
“ ശരിയാ… തെറ്റ് ഞങ്ങളുടെയാ… ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് മനസ്സൊന്ന് പാളിപ്പോയി. ചെറുപ്പക്കാരല്ലേ… അന്നേരം അങ്ങനെ പറ്റിപ്പോയി… സോറി… ഒരായിരം സോറി മിസ്സേ”
ഞാൻ മൈൻഡ് ചെയ്യാതെ നടന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. അവന്മാർ ബൈക്ക് പിന്നെയും കൂടെയുരുട്ടി.
“ പക്ഷേ അതുകൊണ്ട് തിരിച്ചാ ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പിൽ കൊണ്ടാക്കാൻ മാത്രം പറയരുത്… ഒറ്റയ്ക്ക് രണ്ടര മണിക്കൂര്‍ അവിടെ നിന്നിട്ട് ടീച്ചർക്ക് എന്തേലും ആയിപ്പോയാ ഞങ്ങള്‍ക്ക് പിന്നെ ജന്മത്ത് മനസമാധാനം കിട്ടില്ല.”