വിതച്ചതേ കൊയ്യൂ പാർട്ട് 1 [കാമദേവൻ] 262

“കുറച്ചൊക്കെ. പക്ഷേ, ഇത് നീയുമായി കൂടുതൽ അടുക്കാൻ ഉള്ള എൻ്റെ ഒരു അവസരം കൂടിയാണ്. എല്ലാത്തിനുമുപരി നീ എന്റെ മകനാണ്, നീയുമായി ബന്ധപ്പെടേണ്ടി വന്നാലും എനിക്ക് നിന്നെ ഒരിക്കലും നഷ്ടപ്പെടാൻ ഇടവരരുത്.”

“എന്നോട് സത്യം പറഞ്ഞതിന് നന്ദി.”

ഞാൻ എന്റെ ബിയർ ബോട്ടിൽ എടുത്ത് ഒരു സിപ്പ് എടുത്തു, മമ്മിയും വൈൻഗ്ളാസ് എടുത്ത് അതുതന്നെ ചെയ്തു.

ഞങ്ങൾ കുറച്ച് നേരം മൗനമായി ഇരുന്നു. മമ്മിയെ ഒന്നുകൂടി കഷ്ടപ്പെടുത്താൻ മനസ്സ് പറഞ്ഞു, പക്ഷേ അങ്ങനെ ചെയ്താൽ ഞാനും മമ്മിയും തമ്മിൽ എന്ത് വ്യത്യാസം… ഇപ്പോഴും മമ്മിയുമായി ബന്ധപ്പെടുക എന്ന ആശയം വളരെ ആകർഷകമായി തോന്നിയെങ്കിലും ധാർമ്മികമായി എന്നെത്തന്നെ ന്യായീകരിക്കാൻ ഞാൻ പാടുപെടുകയായിരുന്നു.

“മമ്മി?” ഞാൻ മമ്മിയെ വിളിച്ചു.

“ഉം.” മമ്മി എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി.

“ഇത് ശരിയല്ല, ഞാൻ മമ്മിയോട് അങ്ങനെ ഒന്നും പറയാൻ പാടില്ലായിരുന്നു”

“നീ എന്താണ് പറയുന്നത്?” മമ്മി ആകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു, എന്നിട്ട് തുടർന്നു, “നീ ആഗ്രഹിച്ചതുപോലെ എല്ലാം നിനക്ക് എന്നെ വേണ്ടേ?”

“ഇല്ല മമ്മി. അത് തെറ്റാണ്. അങ്ങനെ ഒന്നും ചെയ്യാൻ ഞാൻ മമ്മിയെ നിർബന്ധിക്കാൻ പാടില്ലായിരുന്നു.”

“ജെയിംസ്?”

“ഉം.” ഞാൻ പ്രതികരിച്ചു.

“ഞാൻ നിന്നോട് ചിലത് പറയട്ടെ.” കുറച്ച് നിമിഷത്തേക്ക് നിറുത്തി മമ്മി തുടർന്നു. “നിൻ്റെ ഡാഡിയുമായി കഴിഞ്ഞ 5 വർഷങ്ങളായി ഞാൻ ഒരിക്കൽ പോലും ബന്ധപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജോലിയും തിരക്കും കഴിഞ്ഞ് അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ഭാഷയിൽ ‘ശരിയായ സമയം’ ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒരിക്കലും ഒത്തു വരാറില്ലായിരുന്നു. അതിന് മുൻപും മാസത്തിൽ ഒന്നോ രണ്ടോ തവണ മാത്രം ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ വീണു കിട്ടിയിരുന്ന അഞ്ചോ പത്തോ മിനിട്ടുകൾ മാത്രമായിരുന്നു എൻ്റെ ഏക ആശ്രയം.”

“അത് കേട്ടതിൽ എനിക്ക് വിഷമമുണ്ട്.” ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞു, മമ്മിയോട് എനിക്ക് ചെറുതായി സഹതാപം തോന്നി.

ഞാൻ എന്താണ് ചെയ്യാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായിത്തുടങ്ങി.