കലാമന്ദിർ 1.1 [RAGNAR LOTHBROK] [Reloaded] 176

അവരുടെ കളിയായ പരിഹാസത്തിൽ ധൈര്യം തോന്നിയപ്പോൾ, ഞാൻ അവരോട് മനോഹരമായ ഒരു പുഞ്ചിരി വിടർത്തി. “എന്തായാലും വെറോണി ചേച്ചി. ചേച്ചിയെ കൊണ്ടൊന്നും കൂട്ടിയാൽ കൂടില്ല,” ഞാൻ പറഞ്ഞു, കളിയായ.

“ഒരുപക്ഷേ ചേച്ചീനെ ശ്രദ്ധിക്കണം അതായിരിക്കും എൻറെ ലക്ഷ്യം,” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു, എൻറെ നോട്ടം അവ്യക്തമായ വിലമതിപ്പോടെ അവരിൽ തങ്ങിനിൽക്കാൻ അനുവദിച്ചു.

ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകൾ തമ്മിൽ കൂട്ടിമുട്ടി, ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒരു സ്വാദിഷ്ടമായ പിരിമുറുക്കം അനുഭവപ്പെടുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി, അനിഷേധ്യമായ ആകർഷണം ചാർജ് ചെയ്തു.

“അങ്ങനെയാണോ?” വെറോണിയുടെ ശബ്ദം താഴ്ന്നിരുന്നു, അവളുടെ നോട്ടം എന്നെ അനാവരണം ചെയ്യുമെന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്ന ക്ഷണികമായ ചൂടിൽ പുകയുന്നു.

ആ ചൂടേറിയ നിമിഷത്തിൽ, നമ്മെ വേർതിരിക്കുന്ന ദൂരം അടയ്ക്കാനും, നമ്മെ ഒന്നിപ്പിക്കുന്ന കാന്തിക ശക്തിക്ക് കീഴടങ്ങാനും ഞാൻ കൊതിച്ചു. പറയാത്ത ഒരായിരം ആഗ്രഹങ്ങളുടെ ഭാരത്താൽ എൻ്റെ ഹൃദയം മിടിക്കുന്നു, എൻ്റെ ലോകത്തിൻ്റെ അടിത്തറ തന്നെ കുലുക്കുമെന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്ന എന്തോ അഗാധമായ ഒരു പ്രഭാവത്തിൽ ഞാൻ ആടിയുലയുന്നത് കണ്ടെത്തി.

പ്രയത്നത്തോടെ, നിഗൂഢമായ ഒരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ച് ഞാൻ വെറോണിയെ നോക്കി. “ആർക്കറിയാം?” ഞാൻ പതുക്കെ പറഞ്ഞു, എൻ്റെ സ്വരത്തിൽ കൊതി നിറഞ്ഞു.

ഞങ്ങൾക്കിടയിലെ പിരിമുറുക്കം സ്പഷ്ടമായിരുന്നു, പറയാത്ത വാക്കുകളും മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന വികാരങ്ങളും കൊണ്ട് കനത്തതാണ്. ഒടുവിൽ, അത് തകർന്നു, ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ശ്വാസം മുട്ടിച്ചു

ആ ചൂടേറിയ നിമിഷത്തിൽ, ഞങ്ങളെ വേർതിരിക്കുന്ന ദൂരം അടയ്ക്കാനും, ഞങ്ങളെ ഒന്നിപ്പിക്കുന്ന കാന്തിക ശക്തിക്ക് കീഴടങ്ങാനും ഞാൻ കൊതിച്ചു. പറയാത്ത ഒരായിരം ആഗ്രഹങ്ങളുടെ ഭാരത്താൽ എൻ്റെ ഹൃദയം മിടിക്കുന്നു, എൻ്റെ ലോകത്തിൻ്റെ അടിത്തറ തന്നെ കുലുക്കുമെന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്ന എന്തോ അഗാധമായ ഒരു പ്രഭാവത്തിൽ ഞാൻ ആടിയുലയുന്നത് കണ്ടെത്തി.

പ്രയത്നത്തോടെ, നിഗൂഢമായ ഒരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ച് ഞാൻ വെറോണിയെ നോക്കി. “ആർക്കറിയാം?” ഞാൻ പതുക്കെ പറഞ്ഞു, എൻറെ സ്വരത്തിൽ കൊതി നിറഞ്ഞു.

ഞങ്ങൾക്കിടയിലെ പിരിമുറുക്കം സ്പഷ്ടമായിരുന്നു, പറയാത്ത വാക്കുകളും മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന വികാരങ്ങളും കൊണ്ട് കനത്തതാണ്. ഒടുവിൽ, അത് തകർന്നു, ഞങ്ങളെ രണ്ടുപേരെയും ശ്വാസം മുട്ടിച്ചു.

വെറോണി ചെറുതായി പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പുരികം ഉയർത്തി. “സത്യത്തിൽ ആർക്കറിയാം?” അവർ നിസ്സാരമായി മറുപടി പറഞ്ഞു.