കുഞ്ഞു ആഗ്രഹം 4 [Kuttan] 345

എന്റെ വയറിലൂടെ മുലയിലേക്ക് കടന്നു പിടിച്ചു. പെട്ടെന്നുള്ള സുഖത്താൽ ഞാൻ അവന്റെ തല അതിശക്തമായി എന്റെ വയറിലേക്ക് ചേർത്ത് ഞെരുക്കി വച്ചു. അവനു ഒന്നും ചെയ്യാൻ സാധിക്കാതെ ശ്വാസം പോലും കിട്ടാതെ എന്റെ വെളുത്ത വയറിൽ മുഖം പതിച്ചു ഇരിക്കുകയാണ്. എന്നിരുന്നാലും അവന്റെ കൈകൾ എന്റെ മുലകളെ ബ്ലൗസിന് പുറത്തുകൂടെ ശക്തമായി തന്നെ അമർന്നു ഞെരിച്ചു ഉടച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. അതിനാൽ അവനെ എന്റെ പിടിയിൽ നിന്നും വിടാൻ എനിക്ക് തോന്നിയില്ല, മാത്രമല്ല അവൻ ചേർന്നപ്പോൾ അവന്റെ നെഞ്ച് എന്റെ പൂറിനു പുറത്തു അമർന്നിരിക്കുകയായിരുന്നു. എന്റെ പൂറു നന്നായി നനയുന്നതും ചുരത്തുന്നതും ഞാൻ അറിഞ്ഞു. അൽപ്പ സമയ ശേഷം ശ്വാസം എടുക്കാൻ കഴിയാതെ വന്നപ്പോൾ അവൻ കൈ കൊണ്ട് എന്റെ വയറു പിടിച്ചു പിന്നിലേക്ക് തള്ളി മാറ്റി, മെല്ലെ എഴുന്നേറ്റു. എന്നെ തന്നെ നോക്കി നോക്കി അവൻ  വീണ്ടും കൈകൾ കൊണ്ട് എന്റെ മുലകളെ ബ്ലൗസിന് പുറത്തു കൂടെ പിഴിഞ്ഞ് അമർത്താൻ തുടങ്ങി. ഞാൻ മറ്റൊന്നും ചിന്തിക്കാതെ എന്റെ വലത്തേ കൈകളാൽ അവന്റെ ലുങ്കിയുടെ പുറത്തു കൂടെ കുണ്ണയെ തഴുകി തലോടി കൊടുത്തു.

എന്റെ പ്രവർത്തി അവനു നല്ലതുപോലെ ബോധിച്ചു എന്ന് തോന്നുന്നു, അവൻ ഉടൻ തന്നെ എന്റെ ബ്ലൗസിന്റെ ഹുക്കുകൾ ഊരാൻ നോക്കി, അവൻ അത് ഒരു പക്ഷെ വലിച്ചു പൊട്ടിക്കും എന്ന് മനസിലാക്കിയ ഞാൻ തന്നെ അവനു വേണ്ടി ഹുക്കുകൾ ഊറി കൊടുത്തു. ഹുക്കുകൾ മാറ്റി ഇരുവശത്തേക്കും തുറന്നു വച്ച ബ്ലോസിന്റെ ഇടയിലേക്ക് വെള്ള ബ്രായുടെ പുറത്തുകൂടെ അവൻ തല അവന്റെ തല ചേർത്ത് വച്ച് എന്നെ ശക്തമായി കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.

ശേഷം മെല്ലെ എന്റെ ബ്രായെ വായ കൊണ്ട് അവൻ കടിച്ചു വലിക്കാൻ തുടങ്ങി. എന്നാൽ അത് ശ്രമകരമായ യത്നമാണെന്നു എനിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. ബ്രാ ഊരി മുല അവന്റെ വായിലേക്ക് വച്ച് കൊടുക്കാമെന്നുള്ള ആഗ്രഹം എനിക്കുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും ഇങ്ങനെ ഒരു പൊതുസ്ഥലത്തു അവനുവേണ്ടി എന്റെ നഗ്ന മേനി പ്രദർശിപ്പിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചില്ല. അതിനാൽ അവന്റെ തലയെ പിന്നിലേക്ക് മാറ്റി, “മതി ഇവിടെ വച്ചു ഒന്നും വേണ്ട” എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞു.

അതോടൊപ്പം തന്നെ അവന്റെ തുപ്പലിൽ നനഞ്ഞിരുന്ന എന്റെ ബ്രായുടെ മുകളിലൂടെ ബ്ലൗസ് ചേർത്ത് ഹുക്കുകൾ ഇട്ടു. ഇനി വീട്ടിലേക്കു പോകാം എന്ന് കരുതി വേലിയിൽ തൂക്കിയിട്ട സാരി ഞാൻ എടുക്കുമ്പോഴേക്കും അവൻ എന്നെ തടഞ്ഞു.

മൂ. മകൻ : ‘അമ്മ എന്താ ചെയ്യുന്നത്?

ഞാൻ : ഇത്രയും സമയം ആയല്ലോ നമ്മൾ പുറത്തുവന്നിട്ടു. ഇവിടെ ഇനി അധിക സമയം നിൽക്കണ്ട, നമുക്ക് വീടിൽ കയറാം.

മൂ. മകൻ : ഇത്രപെട്ടെന്നോ. അതിനു ഞാൻ ഒന്നും ചെയ്തില്ലല്ലോ?

ഞാൻ : ഇവിടെ ചെയ്തതൊക്കെ മതി. ബാക്കി വീട്ടിൽ വച്ച് മതി. അതാകുമ്പോൾ ആരെയും പേടിക്കണ്ട.

മൂ. മകൻ : എന്നാൽ നമുക്ക് റോഡ് വരെ ഒന്ന് നടന്നിട്ടു വന്നാലോ?

ഞാൻ : റോഡിലോ, അയ്യോ അതുവേണ്ട. ഇവിടെയുള്ള സേഫ്റ്റി ഒന്നും റോഡിൽ കാണില്ല. അബദ്ധവശാൽ ആരെങ്കിലും കണ്ടാൽ പിന്നെ തീർന്നു.