മന്ദാരക്കനവ് 10 [Aegon Targaryen] 3297

 

“പിന്നെ എത്രയെന്ന് വെച്ചാ നോക്കിയിരിക്കുന്നത്…?” ആര്യൻ്റെ സ്വരം സരസമായിരുന്നു.

 

“നോക്കിയിരുന്ന് മടുത്തായിരുന്നോ നീ…?” ശാലിനി അവൻ്റെ മിഴികളിൽ നോക്കി.

 

“പിന്നില്ലാതെ…” ആര്യൻ അവളുടെ കൈ അവൻ്റെ കൈയിൽ വെച്ച് മെല്ലെ തഴുകി.

 

“അതെന്താ…?” ശാലിനി ചോദിച്ചു.

 

“കൊതിയായിട്ട്…” ആര്യൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.

 

“എന്ത് കൊതി…?” ശാലിനിയുടെ ശബ്ദവും മൃദുലമായി.

 

“ചേച്ചിയെ കാണാനുള്ള കൊതി…” ആര്യൻ്റെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ തറച്ചു.

 

“കണ്ടിട്ട് കൊതി തീർന്നോ…?” അവൾ പുഞ്ചിരിച്ചു.

 

“കണ്ടപ്പോ തൊടാനുള്ള കൊതി…” അവൻ അവളെ കൈയ്യെടുത്ത് അതിൽ ചുണ്ടോട് ചേർത്തൊന്ന് ചുംബിച്ചു.

 

“തൊട്ടിട്ടോ…?” ശാലിനിയുടെ സ്വരവും കാമവികാരത്തിന് അടിമപ്പെട്ടുകഴിഞ്ഞിരുന്നു.

 

“വീണ്ടും വീണ്ടും തൊടാനുള്ള കൊതി…” ആര്യൻ പറഞ്ഞു.

 

“എവിടെ…?” അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ വിറകൊണ്ടു.

 

ആര്യൻ ഇരുന്നിടത്തുനിന്നും കസേര അൽപ്പം കൂടി അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നിരക്കി കൊണ്ടുവന്ന് അവളുടെ തൊട്ടടുത്തായി ഇരുന്ന ശേഷം ശാലിനിയുടെ കസേരയും അൽപ്പം ചരിച്ച് അവന് മുഖാമുഖമായി അവളെ ഇരുത്തി.

 

“ഇവിടെ…” ആര്യൻ ആദ്യം അവളുടെ രണ്ടു കൈയും അവൻ്റെ രണ്ടു കൈകളുമായി ചേർത്ത് പിടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

 

“അവിടെ ഇപ്പൊ തൊട്ടതല്ലേ…?” ശാലിനിയുടെ ഭാവങ്ങൾ ഓരോ നിമിഷവും ഒരു പുതുമണവാട്ടിയെ പോലെ മാറിമറിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.

 

“പിന്നെ ഇവിടെ…” ആര്യൻ അവൻ്റെ വലതുകൈ കൊണ്ടുചെന്ന് അവളുടെ രണ്ടു കണ്ണിന് പുറത്തും തൊട്ടു.

 

“പിന്നെ…?” ശാലിനി ചോദിച്ചു.

 

“ഇവിടെ…” ആര്യൻ അവളുടെ മൂക്കിൻ്റെ പാലത്തിലൂടെ മുകളിൽ നിന്നും താഴെ തുമ്പ് വരെ മെല്ലെ തഴുകി.

 

“ഇവിടെയും…” ഇത്തവണ ശാലിനി ചോദിക്കാതെ തന്നെ ആര്യൻ അവളുടെ രണ്ട് കവിളുകളിലും അമർത്തി ഒരു കുമ്പിളിലെന്നപോലെ മുഖം അവൻ്റെ കൈകളിൽ ചേർത്ത് പിടിച്ചു.

 

“ഉം…” ഈണത്തിൽ ഒരു മൂളൽ അവളിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് വന്നു.

 

അവൻ്റെ കൈക്കുള്ളിൽ ഒതുങ്ങി ഇരിക്കുന്ന അവളുടെ വട്ട മുഖം നോക്കി ആര്യൻ പുഞ്ചിരിച്ചു. ശാലിനിയും അവനെ നോക്കി തിരിച്ചും പുഞ്ചിരിച്ചു.