മഞ്ഞുരുകും കാലം 2 296

“എന്താടാ ഇങ്ങനെ കമ്മന് കിടന്നു നോക്കാൻ? അവളുമാരാരെങ്കിലും സ്വർണം ഉടുപ്പിന്റെ അടിയിൽ ഒളിപ്പിച്ചാണോ വരുന്നത്?”
എന്റെ കാതിന്റെ തൊട്ടടുത്ത നിന്ന് ചിഞ്ചുവിന്റെ ശബ്ദം!
സൈക്ലിളിൽ നിന്ന് ചവുട്ടുമ്പോൾ ചെയിൻ കക്കുമ്പോൾ നമ്മടെ ഹൃദയം ഒരു മിടിപ്പ് സ്കിപ് ചെയ്യില്ലേ? അപ്പൊ നമ്മക് ഒരു അങ്കലാപ്പ് ഉണ്ടാവില്ലേ? അതിന്റെ ഒരു നൂറുമടങ്ങു ഞാൻ അവളുടെ ശബ്ദം കേട്ടതും അവളുടെ മുഖത്തോടു തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്നതിന്റെയും ഇടയിൽ അനുഭവിച്ചു. എന്റെ തൊട്ടടുത്ത ഇരിക്കുന്നു ചിഞ്ചു! ആ തണുപ്പത്തും എന്റെ മേൽച്ചുണ്ടിൽ നിന്ന് വിയർപ്പ് പൊടിഞ്ഞു. വിയർപ്പു തുള്ളികൾ എന്റെ നെറ്റിയിൽ നിന്ന് കണ്ണിലേക്ക് വീണു. ഞാൻ അത് തുടക്കാനായി കൈ ഉയർത്തി. കണ്ണു തിരുമി. അവളൊരു ഫുൾ കൈ ഷർട്ടും ഫുൾ സ്കർട്ടും ഇട്ടോണ്ട് എന്റെ തൊട്ടടുത്ത്! എന്റെ അമ്മയും ചേച്ചിമാരും അല്ലാതെ വേറൊരു പെണ്ണ് ഇത്രേം അടുത്തിരിക്കുന്നത് ഇത് ആദ്യം!
അവളുടെ ഇളം തവിട്ടു നിറമുള്ള കൃഷ്ണമണിയും ചുരുണ്ടു സമൃദ്ധമായി വളരുന്ന കാർകൂന്തലും എനിക്കടുത്ത കാണാം. നെറ്റിയിലും കവിളത്തും ഓരോ മുഖകുരു വീതം. അവളുടെ നിശ്വാസം എന്റെ മുഖത്തേക്കടിച്ചു.
“ങ്ങും?”
അവൾ അക്ഷമയായി എന്റെ ഉത്തരത്തിനായി മൂളി.
“അത്, പിന്നെ..”
ഞാൻ കിടന്നു ഉരുണ്ടു. എന്ത് പറഞ്ഞാണ് ഞാനീ പണ്ടാരത്തിനെ ഒഴുവാക്കണ്ടത്? ഞാൻ എന്താ ചെയ്യുന്നെന്ന് അവൾക്ക് കൃത്യമായി അറിയാം. എന്നെ രണ്ടാഴ്ച മുൻപ് കൈയോടെ പിടിച്ചതാണ്. എന്നിട്ടും ഇവളെന്തിനിതൊക്കെ ചോദിക്കണം? അതൊക്കെ പോട്ടെ, ഇവളെപ്പം ക്ലാസ്സിൽ വന്നു? ഞാൻ കണ്ടില്ലല്ലോ?
“നീ ഒളിഞ്ഞിരുന്നു പെൺപിള്ളാരുടെ സീൻ പിടിക്കുകയാ അല്ലെ?” എന്നുംപറഞ്ഞു ഞാൻ കണ്ണുതിരുമ്മി കൊണ്ടിരുന്ന കൈയിൽ കയറി പിടിച്ചു അവൾ. കള്ളം പിടിച്ചാൽ നമ്മളാരായാലും തല കുനിക്കും. ഞാനും അത് തന്നെ ചെയ്തു. തണുപ്പായോണ്ടായിരിക്കും, അവളുടെ ക്രിക്കറ്റ് പിച്ച് പോലെ നിരപ്പായ നെഞ്ചിൽ രണ്ടു സൈഡിലും മുലഞെട്ടുകൾ തള്ളി പുറത്തേക്ക് നിൽക്കുന്നു. കുറച്ചുനേരം കഴിഞ്ഞിട്ടും ഞാൻ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാതായപ്പോൾ എന്റെ കണ്ണുകളെ പിന്തുടർന്ന് അവളും താഴോട്ടും നോക്കി.