ഒലി 1 [രാഭണൻ] 479

ആ മുഴുത്ത മൊല നെഞ്ചിൽ അമർന്നപ്പോൾ അവന് എന്തെന്നില്ലാത്ത കൊരിത്തരിപ്പായിരുന്നു.

അവന് എപ്പോഴൊ വെടി പൊട്ടി.

 

രണ്ടും കൂടെ തുണിയില്ലാണ്ട് ക്ഷീണിച്ചൊറങ്ങുവാണ് , എപ്പോഴോ അവന് ഒറക്കം ഞെട്ടി , ഓല മേഞ്ഞ മേൽക്കുരയ്ക്കിടയിലൂടെ സൂര്യന്റെ വെളിച്ചം മുഖത്തേയ്ക്കടിച്ചപ്പോൾ അവൻ സമയം കണക്ക് കൂട്ടി , ഉച്ച കഴിഞ്ഞിരിക്കണു.

 

ശാന്തേച്ചി അപ്പോഴും അവന്റെ പുറത്ത് ചക്ക വെട്ടിയിട്ട പോലെ കെടക്കുവാണ്.

 

ശാന്തേച്ചി എണീക്ക് നിക്ക് പോണം . ശാന്തേച്ചി …

 

മിണ്ടാതിരി ചെറുക്കാ എണീക്കുവാണ് .

 

ശാന്തേച്ചി ലുങ്കിയും ബ്ലൗസുമിട്ട് , കുട്ടികൃഷണനെ നോക്കി അവന് ക്ഷീണം കൊണ്ട് നിക്കാൻ പോലും പറ്റണില്ല . കുപ്പായവിടാൻ ശാന്തേച്ചിയും അവനെ സഹായിച്ചു.

 

നീ കഞ്ഞി കുടിച്ചേച്ചും പോയാ മതി .

 

വേണ്ട നിക്ക് വേഗം പോണം.

 

അത് വേണ്ട ക്ഷീണം കാണും. ഇല്ലേ നിന്നെ ഞാൻ വിടത്തില്ല.

 

മനസില്ലാമനസ്സോടെ അവൻ കഞ്ഞി കുടിക്കാനിരുന്നു.

പക്ഷെ പ്ലേറ്റില് കഞ്ഞീം പ്ലാവിലയും ഇട്ട് കൊടുത്തതും അവൻ ആർത്തിയോടെ അത് വലിച്ച് കേറ്റി.

 

അവന്റെ തീറ്റയും കുട്ടിത്തം നിറഞ്ഞ കളിയും , ശാന്തയ്ക്ക് നന്നേ ബോധിച്ചു.

 

ന്റെ , പേരെന്താ ?

 

‘കുട്ടി കൃഷ്ണൻ’

 

പേര് പോലെത്തന്നെ ഒരു കുട്ടിയാണല്ലോടാ നീയ് .

 

അവൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല .

 

ഇനി വരുവോ ?

 

ഇല്ല .

 

എന്ത്യേ ?

 

നിക്ക് മതിയായി.

 

അത് കേട്ടതും ശാന്തേച്ചി പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.

 

അവൻ ശാന്തേച്ചിയെത്തന്നെ നോക്കി നിന്നുപോയി .

 

എന്താ ചെക്കാ ഇങ്ങനെ നോക്കണത്.

 

ന്റെ ശാരദാമ്മേം ഇങ്ങനാ ചിരിക്വാ.

 

അന്റെ ശാരദാമ്മ കാണാൻ എങ്ങനാ, ന്നെ പോലെയാണോ ?

 

അല്ല , കാണാൻ നല്ല ചേലാ തടി ഒട്ടുവില്ല്യ .

 

ഇറങ്ങാൻ നേരം അവന്റെ നോട്ടം മൊത്തം ശാന്തേച്ചീടെ മൊലയിലാരുന്നു.