താമരപ്പൂവിതൾ [എട്ടത്തിയമ്മ][കൊമ്പൻ] 771

കണ്ണടച്ചുകൊണ്ട് ചുണ്ട് വിടർത്തി നിൽക്കുന്ന ഏട്ടത്തിയെ ഞാൻ എന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് വലിച്ചുകൊണ്ട് ഏടത്തിയുടെ ഇടുപ്പിൽ നിന്നും കൈ പതിയെ അരിച്ചരിച്ചു കൊണ്ട് അവരുടെ ഭാരിച്ച നിതംബത്തിലേക്ക് ചെന്നെത്തിച്ചു. ഏട്ടത്തിയെന്റെ തോളിൽ മുഖം ചേർത്തുകൊണ്ട് എന്റെ മുതുകിൽ പതിയെ വിരൽകൊണ്ട് തഴുകികൊണ്ടിരുന്നു.

“അജൂ… നമുക്ക് വീട്ടിൽ പോകാം, ആരേലും കാണും!!!!”

“ഉം…”ഏട്ടത്തിയെ ഞാൻ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോഴും എന്റെ നേരെ ഇപ്പോഴും തീക്ഷണമായി നോക്കുന്ന ആ വെള്ളാരം കണ്ണുകൾ പതിച്ച തേജസുള്ള മുഖം എന്നെ നോക്കാതെ താഴ്ന്നുകൊണ്ട് സൂര്യന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ തിളങ്ങുന്ന വെള്ളത്തിലേക്ക് നോക്കിയങ്ങനെ നിന്നു.

ഏടത്തിയുടെ ഇടം കൈ പിടിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ മുന്നിൽ നടന്നപ്പോൾ ഏട്ടത്തി ഒന്നും മിണ്ടാതെ എന്റെ പിറകെ നടന്നു. പുല്ലു നിറഞ്ഞ വഴിയിലൂടെ ഞങ്ങൾ നടന്നു തോട് കഴിഞ്ഞു പാലവും കടന്നു വീട്ടു മുറ്റത്തെത്തിയതും, ഏട്ടത്തിയുടെ മുത്തശ്ശി മുറ്റത്തുണ്ടായിരുന്നു.

“മുത്തശ്ശീ….” ഞാൻ നീട്ടി വിളിച്ചുകൊണ്ട് മുത്തശിയുടെ അടുത്തേക്കിരുന്നു, മുത്തശ്ശി വെറ്റില മുറുക്കാൻ ഉള്ള തയാറെടുപ്പായത് കൊണ്ട് ഞാൻ എന്നെ നോക്കി ചിരിക്ക മാത്രം ചെയ്തുകൊണ്ട് തലയിൽ തൊട്ടനുഗ്രഹിച്ചു, മുത്തശ്ശി എന്താണ് പറയാൻ പോകുന്നതെന്ന ഭാവത്തിൽ ഞാൻ മുത്തശ്ശിയെ ചേർന്നിരുന്നു. ഏട്ടത്തി തന്റെ മുത്തശ്ശിയെ നോക്കിയൊന്നു ചിരിക്കുക മാത്രം ചെയ്തിട്ട് ഉമ്മറപ്പടിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന പത്രവും കയ്യിലെടുത്തിട്ട് ഹാളിലേക്ക് നടന്നു. ഹാളിലെ കറുത്ത വട്ടമേശയിൽ അത് വെച്ചിട്ട് അടുക്കളയിലേക്കും ചെന്നു.

“അമ്പലത്തിൽ തിരക്കുണ്ടായിരുന്നോ പൊന്നു ..”

“ഇല്ല മുത്തശ്ശി!”

“എത്ര വേഗമാണ് എന്റെ കുട്ടി വലുതായത്, എന്റെ ശിവനെ പോലെ തന്നെയുണ്ട്!” മുത്തശ്ശി കണ്ണീരിന്റെ നനവോടെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് എന്റെ കവിളിലൊന്നു തലോടി. കഴിഞ്ഞ തവണ ഞാൻ ഷേവ് ചെയ്യാതെ കുറ്റി താടിയും വെച്ചപ്പോൾ എനിക്കും തോന്നിയിരുന്നു ഏട്ടന്റ അതെ ഛായ എനിക്കുമുണ്ടെന്ന്!!

“കുട്ടിക്ക് വിശക്കുന്നുണ്ടാകും ല്യേ.. അകത്തു ചെന്നു കഴിക്ക്‌..”

ഞാൻ മുത്തശ്ശിയുടെ അടുത്തുനിന്നുമെണീറ്റു; മുണ്ടും മടക്കി അകത്തേക്ക് നടന്നു. ഹാളിലെ ശിവേട്ടന്റെ ഫോട്ടോ നോക്കിയപ്പോൾ എനിക്ക് കണ്ണാടിയിൽ നോക്കുന്ന പ്രതീതിയായിരുന്നു.

അടുക്കളയിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ നിർമ്മല മേമയെ കാണാനില്ല, അവരാണ് അടുക്കള ഭരണവും പുറം പണിയും എല്ലാം, ഏടത്തിയുടെ അകന്ന ബന്ധത്തിൽ ഉള്ളതാണ്. അവർക്കും എന്നെ ജീവനാണ്.