തുളസിദളം 8 [ശ്രീക്കുട്ടൻ] 631

രുദ്ര് പെട്ടെന്ന് അവളുടെ കഴുത്തിൽ കുത്തിപ്പിടിച്ച് ചുമരിലേക്ക് ചേർത്തു…

“നീയെന്താടി പുല്ലേ കളിക്കുന്നോ… നീയിനി ഏഴ് ജന്മം എടുത്താലും രുദ്രിന്റെയുള്ളിൽ നിനക്കൊരു സ്ഥാനം ഉണ്ടാവില്ല…”

ശിൽപയുടെ കണ്ണുകൾ തുറിച്ചു വന്നു, രുദ്ര് അവന്റെ കൈകൾ അയച്ചു, ശില്പ തറയിലേക്കിരുന്ന് കഴുത്ത് തിരുമി ചുമച്ചു, പിന്നീടവൾ പതിയെ എഴുന്നേറ്റു, പിന്നേ അവനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു

“രുദ്രേട്ടാ… നിങ്ങൾ എന്നെ തൊടുന്ന ഒരോ നിമിഷവും ഞാൻ എന്ത് മാത്രം എൻജോയ് ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്നറിയോ, അതിപ്പോ കൊല്ലാനായാലും തഴുകാനായാലും, നിങ്ങളെന്നെ അവഗണിക്കുന്ന ഓരോ നിമിഷവും എനിക്ക് അവളോട് പക കൂടുകയാണ്, എന്ന് വച്ചാൽ ആ ഓരോ നിമിഷവും അവൾ മരണത്തോട് അടുക്കയുകയാണ്…”

അവൾ പറഞ്ഞു തീർന്നതും അവളുടെ കവിളിൽ അവന്റെ കൈ ശക്തിയായി പതിച്ചു, ഒരു നിമിഷം അവൾ തലയൊന്ന് കുടഞ്ഞു,

“നീയെന്താടി പറഞ്ഞത്… എന്റെ ഉണ്ണിയെ ഒരു വാക്കുകൊണ്ട് പോലും നോവിച്ചാൽ…”

അവൻ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് കിതച്ചു,

“ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടോ…? എന്നാ നീ കേട്ടോ… അവളുടെ ആയുസ്സെത്തി… അവളുടെ വിധി ഉടനെ നടപ്പാക്കും… പിന്നീട് അവളുടെ ശവം പോലും നീയൊന്നും കാണില്ല… പിന്നേ നിനക്ക് വേണ്ടി ഒരേഒരു കാര്യം ഞാൻ ചെയ്തു തരാം… അവളുടെ ജീവന് പകരം നിന്റെ ജീവിതം എന്നോടൊപ്പം ജീവിച്ച് തീർക്കണം… പറ്റോ…? എന്നാ ഞാനവളുടെ ജീവൻ പിച്ചയായി കൊടുക്കാം…”

അവളൊരു ഉന്മദിനിയെപ്പോലെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു

അതുകേട്ട് രുദ്ര് പല്ലുകടിച്ചു

“വെറുതെ പല്ലുകടിച്ചു പൊട്ടിക്കണ്ട, എല്ലാം അവളുടെ വിധിയാണ്, ചെയ്ത തെറ്റുകൾക്കുള്ള ശിക്ഷ… അപ്പൊ അവൾ ചെയ്ത കുറ്റം…? അതെന്താണെന്നല്ലേ…? എനിക്ക് വേണ്ടി സൃഷ്ടിച്ചതിനെയെല്ലാം മോഹിച്ചത്… അല്ല… എനിക്ക് വേണ്ടി സൃഷ്ടിച്ചതെല്ലാം അവളെ മോഹിച്ചത്… അതാണ് അവൾ ചെയ്ത വലിയ കുറ്റം…”

ശില്പ ക്രൂരമായ ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു

രുദ്ര് അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് രൂക്ഷമായി നോക്കി, അവന്റെ കണ്ണിൽ അവളോടുള്ള ദേഷ്യവും വെറുപ്പും നിറഞ്ഞു, അതുകണ്ട് ശില്പ പുച്ഛത്തോടെ ചിരിച്ചു

“എന്ന നീ കേട്ടോ… നീയെന്നല്ല ഒരുത്തരും തൊടില്ല എന്റെ ഉണ്ണിയെ… അതിന് ഈ രുദ്ര് സമ്മതിക്കില്ല, എന്റെ ജീവൻ കൊടുത്തായാലും അവളെ ഞാൻ കാക്കും… പക്ഷേ അത് കാണാൻ നീയുണ്ടാവില്ല നിന്റച്ഛനും… കാരണം അതിനു മുന്നേ രണ്ടിനേം ഞാൻ കാലപുരിക്ക് അയക്കും…”