വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 5 [വെറും മനോഹരൻ] 644

“ഒന്നുമില്ല…”, ഇത് പറയുമ്പോളും ആ കുസൃതിച്ചിരി അവളുടെ മുഖത്ത് നിന്നും മാഞ്ഞിരുന്നില്ല.

“എന്നാലും..?”, ഇത്തവണ അത് പറയുമ്പോളേക്കും അതിന്റെ കാരണം റോഷൻ ഏകദേശം ഊഹിച്ചിരുന്നു.

“ഒന്നുമില്ലെന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ…!”, അവൾ ചിരി അടക്കി ഗൗരവ്വത്തിൽ പറഞ്ഞു. പക്ഷെ അപ്പോഴും അവൾ ഒളിപ്പിക്കാൻ നോക്കിയ ആ കുസൃതിച്ചിരി, നിമിഷാർദ്ധങ്ങളിൽ എപ്പഴോ ആ ചുണ്ടിൽ വീണ്ടും എത്തി നോക്കി, മറഞ്ഞു.

“എന്നാ ഓകേ”, അവൻ കൂടുതൽ ഇട്ട് ഇളക്കാൻ നിൽക്കാതെ പിൻവാങ്ങി.

“നിനക്ക് ഒരു മാറ്റവും ഇല്ല….!”, അവൾ അവന്റെ ഒരത്തിൽ കളിയായി അടിച്ചുകൊണ്ട്, മുന്നിലെ വാതിൽ തുറന്ന്, അവന് മുൻപിലായി കേറി നടന്നു.

“പക്ഷെ നീയാ…കെ മാറിപ്പോയി”, അത് പറയുന്നതിനൊപ്പം, അവൻ അറിയാതെ അവളുടെ പിന്നിലെ ഇളകിയാടുന്ന നിതംബങ്ങളിലേക്ക് നോക്കിപ്പോയി.

“നോക്കി ദഹിപ്പിക്കാതെടാ…!”, അവന്റെ നോട്ടം തിരിച്ചറിഞ്ഞ്, ശരണ്യ ഉടനടി പറഞ്ഞു.

തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ തന്നെ അവളങ്ങനെ പറഞ്ഞപ്പോൾ, എന്തോ, താൻ അമിത സ്വാതന്ത്ര്യം എടുക്കുന്നു’, എന്ന തോന്നലിൽ റോഷൻ ഒരു സെക്കന്റ്‌ സ്റ്റക്കായിപ്പോയി… ഇത് തിരിച്ചറിഞ്ഞ് ശരണ്യ അവന് അഭിമുഖമായി തിരിഞ്ഞ് നിന്നു…

അവന്റെ കണ്ണുകൾക്ക് അപ്പോഴേക്കും ചമ്മലിന്റെ അസുഖം ബാധിച്ചിരുന്നു… ഒരു നേഴ്സിന്റെ ഉത്തരവാധിത്തബോധത്തോടെ, അവൾ അവയെ ചുമരിൽ ഒട്ടിച്ചിരിക്കുന്ന കോറോണാ പരസ്യത്തിലേക്ക് നയിച്ചു. ചുമരിൽ കണ്ട പരസ്യവാചകം റോഷൻ മനസ്സിൽ വായിച്ചു; “ ഭയം വേണ്ടാ… ജാഗ്രത മതി…”

വായിച്ചതും ചമ്മലിൽ നിന്നും ഉടനടി മുക്തി നേടി, റോഷൻ ശരണ്യയെ നോക്കി പഴയതു പോലെ മന്ദഹസിച്ചു…. അവളും പഴയ കുസൃതിച്ചിരി ചിരിച്ചുകൊണ്ട്, വീണ്ടും തിരിഞ്ഞു നടന്നു.

“എന്നിട്ട് എപ്പഴാ തിരിച്ച്…?”, രണ്ട് നിമിഷത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം ശരണ്യ ചോദിച്ചു.

റോഷൻ : “മറ്റന്നാൾ ആറാട്ടാണ്… അതിന്റെ പിറ്റേന്ന് വിടാംന്നാ കരുതുന്നെ…”

“മ്മ്”, അവൾ മൂളി.

റോഷൻ : “നീ അങ്ങോട്ടേക്ക് ഇറങ്ങുന്നോ..?”

“നോ രക്ഷാ മോനെ… ഇനി ഈ വീക്ക്‌ മൊത്തം നൈറ്റ്‌ ഡ്യൂട്ടിയാ… ” അവൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

ഇരുവരും അച്ചുവിന്റെ അടുത്തെത്തി കുറച്ചു നേരം സംസാരിച്ചു…. ശരണ്യ തന്റെ അടുത്ത് സംസാരിക്കാൻ വന്നിരുന്നതും, അച്ചു ആദ്യം ഒന്ന് പകച്ചു… പക്ഷെ അവൾ വളരെ ഫ്രീയായി സംസാരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അവൻ അറിയാതെ, പണ്ട് അവളുടെ പുറകേ നടന്ന ആ പഴയ +2 പയ്യനായി മാറി…