വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 5 [വെറും മനോഹരൻ] 644

ശരണ്യ ആളെ ഓർത്തെടുക്കാനാവാതെ കഷ്ട്ടപ്പെട്ടു.

“ഒരു കാലത്ത് നിന്റെ പുറകെ കൊറേ നടന്നിട്ടുണ്ട് അവൻ…”, അവളുടെ കഷ്ടപ്പാട് കണ്ട് റോഷൻ ഒരു ക്ലൂ എന്നോണം പറഞ്ഞു.

“ആ മനസ്സിലായി…. പണ്ട് നമ്മുടെ ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പില് സ്ഥിരം ഒരു കോൽ- ഐസും പിടിച്ചു നിക്കാറുള്ളവൻ…?”, ഓർമ്മ വന്ന സന്തോഷത്തിൽ അവളൽപ്പം ഉറക്കെയാണത് പറഞ്ഞത്.

റോഷൻ : “അവൻ തന്നെ…”

ശരണ്യ : “അവനെന്ത് പറ്റി..?”

“അവനിവിടെ അഡ്മിറ്റാ… ഒരു ചെറിയ ആകിസിഡന്റ്‌”, യഥാർഥ കാരണം ശരണ്യയോട് പറയണമെന്ന് അവനെന്തോ അപ്പോൾ തോന്നിയില്ല.

ശരണ്യ : “വാർഡിലാ…?”

റോഷൻ : “ആ… വരുന്നോ..?”

അവൾ തലയാട്ടി…. ഇരുവരും നടന്നു… പോകുന്ന വഴിക്ക് ശരണ്യ കൂടെ ജോലിയെടുക്കുന്ന ഏതെക്കെയൊ ജീവനക്കാരെ കണ്ട് വർത്തമാനം പറഞ്ഞു… ചിലർക്ക് റോഷനെ പരിച്ചയപ്പെടുത്തി.

“നിന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞോടാ…?”, നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ശരണ്യ ചോദിച്ചു.

റോഷൻ : “ഇല്ല… ”

ശരണ്യ : “അതെന്ത്യേ…?”

“അങ്ങനെ ചോദിച്ചാൽ… കെട്ടാൻ പ്രായമായിട്ടില്ല… “, തമാശാരൂപേണ അവൻ പറഞ്ഞു.

“ഓ… ഒഹ്… അങ്ങനെ”, കളിയാക്കിയതാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കി ശരണ്യ പറഞ്ഞു.

റോഷൻ ചിരിച്ചു… അവളും ആ ചിരിയിൽ കൂട്ടുകൂടി…

റോഷൻ : “നിന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞോ..?”

“പിന്നല്ല… 3 വയസ്സുള്ള കുട്ടിയും ആയി.”, ശരണ്യ അവളുടെ ഫോൺ എടുത്ത്, അതിലെ വാൾപേപ്പർ അവനെ നീട്ടി കാണിച്ചു.

“ഇവൻ നിന്നെ പോലെ തന്നെയാണല്ലോടീ…!”, ഫോട്ടോയിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് റോഷൻ തുടർന്നു, “എല്ലാം അതേകൂട്ട് തന്നെ കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്… കണ്ണും മൂക്കും…”

റോഷൻ ഇത് പറയവെ അവളവനെ ഇമാചിമ്മാതെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു… വർഷങ്ങൾക്ക് ഇപ്പുറവും, റോഷന്റെ സാമിപ്യവും സംസാരവും, അവൾ ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ടെന്നു വ്യക്തം…

”…എന്തിനു കവിളിലെ ആ കാക്കപുള്ളി പോലും അതുപോലെ തന്നെ കിട്ടീട്ടുണ്ട്…”, അവളുടെ കവിളിലെ മറുകിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് അവൻ പറഞ്ഞു നിർത്തി.

അവനത് പറയവെ, ശരണ്യക്ക് പെട്ടന്നൊരു നാണം വന്നത് പോലെ… എന്തോ ഓർത്ത്, അവൾ അറിയാതെ കവിളിലെ കാക്കപ്പുള്ളി കൈകൊണ്ട് പൊത്തി, സ്വയം ചിരിച്ചു.

“എന്താ ചിരിച്ചേ…?”, അവളുടെ ചിരി ശ്രദ്ധിച്ച് റോഷൻ ചോദിച്ചു.