വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 5 [വെറും മനോഹരൻ] 663

അച്ചു : “ശരണ്യ യുടെ ഹസ്ബന്റ് അപ്പോ എന്തു ചെയ്യുന്നു…?”

ശരണ്യ : “മെർച്ചന്റ് നേവിയിലാ…”

അച്ചു : “അപ്പോ വർഷത്തിൽ പകുതിയും നാട്ടിൽ കാണില്ല… അല്ലേ…?”

ശരണ്യ : “മ്മ്…”

അച്ചു : “നൈസ്….”

അളിയൻ ഓവാറാക്കി, അവളെ ചടപ്പിക്കുന്നുണ്ട്…”, അലവലാതി ആകുലപ്പെട്ടു. സംസാരത്തിനിടയിൽ, അവളുടെ കൊഴുത്ത, നെയ്യ് ഉറ്റും വണ്ണമുള്ള ശരീരത്തിൽ പലപ്പോഴായി അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഇഴയുന്നത് റോഷൻ ശ്രദ്ധിച്ചു. അവനെപ്പോലെ തന്നെ ശരണ്യയും ഇത് അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“ശരണ്യയുടെ നമ്പർ ഒന്ന് തരുമോ…?, ഇവിടെ എന്തെങ്കിലും ആവശ്യമേണ്ടെങ്കിൽ വിളിക്കാമല്ലോ…!”, അവൾ പോകാനായി എഴുന്നേൽക്കവെ, തന്റെ ഫോൺ കയ്യിലെടുത്തു കൊണ്ട് അച്ചു ചോദിച്ചു.

അച്ചുവിന്റെ ഉദ്ദേശശുദ്ധി’ പിടികിട്ടിയത് കൊണ്ടാകണം ശരണ്യ മിണ്ടാതെ, അവനെ അടിമുടിയൊന്ന് നോക്കി.

“ഏയ്… ഇവിടെ അങ്ങനെ ആവശ്യം ഒന്നും വരില്ല, അച്ചൂ… ഉണ്ടെങ്കിൽ തന്നെ ആവശ്യത്തിനു സ്റ്റാഫ്‌ ഇവിടെ തന്നെയുണ്ട്…”, അവന്റെ ചൂണ്ട ഏറിനെ അവൾ നൈസായി ബ്ലോക്ക് ചെയ്തു.

അച്ചു തന്റെ ചമ്മൽ പുറത്ത് കാണിക്കാതിരിക്കാൻ, ഒരു വളിച്ച ചിരി ചിരിച്ചു… അത് പക്ഷെ അവന്റെ ചമ്മിയ മുഖത്തെ കൂടുതൽ വ്യക്തമായി കാട്ടുകയാണ് ചെയ്തത്…. ഇത് പോലത്തെ എത്ര എണ്ണത്തിന്, ഡെയിലി ഞെരമ്പിനുള്ള ചികിത്സ കൊടുക്കുന്നവളാ…. അവൾടെ അടുത്താ അവന്റെ പഴയ +2 നമ്പർ…!’, അലവലാതിയുടെ പറച്ചിൽ കേട്ട റോഷൻ വന്ന ചിരി പുറത്ത് കാട്ടാതെ അടക്കി.

ഇരുവരോടും യാത്ര പറഞ്ഞ് ശരണ്യ തന്റെ ജോലിയിലേക്ക് കേറാനായി മടങ്ങി. പോകും നേരം, ഒരു വട്ടം കൂടി അവൾ തിരിഞ്ഞ്, റോഷനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു…. അവൻ തിരിച്ചും…

“ഇവള് നല്ല മുറ്റൻ ചരക്കായല്ലോടാ…!”, നടന്ന് നീങ്ങുന്ന ശരണ്യയുടെ, ഇളകിയാടുന്ന ചന്തികൾ നോക്കി വെള്ളമിറക്കിക്കൊണ്ട്, അച്ചു പറഞ്ഞു.

“വൃത്തി കെട്ടവൻ…! വെറുതെയല്ല എത്ര പുറകെ നടന്നിട്ടും അവള് മൈൻഡ് ആക്കാത്തെ…”, കേട്ട വഴി ചെറുതായി ഗുണദോഷിക്കും വിധം റോഷൻ പറഞ്ഞു…,“ഇതല്ലേ നിന്റെ വായീന്ന് വീഴുന്ന വർത്തമാനം….!”

“പിന്നെ എങ്ങനെ പറയണം…?”, എവിടെയാണ് പാളിയത് എന്ന ചിന്തയോടെ അച്ചു ചോദിച്ചു.

“എങ്ങനേം പറയാം…. പക്ഷെ അതു കേൾക്കുന്ന പെണ്ണിനും കൂടി ഓകെ ആവണം… അല്ലേൽ എന്തു പറഞ്ഞാലും റോങ്ങാ… മനസ്സിലായോ…?”, റോഷൻ പറഞ്ഞു.