വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 5 [വെറും മനോഹരൻ] 663

“നീയെന്തിനാ ഇവിടെ വന്നിരുന്നത് മോങ്ങുന്നെ…?”, അവന്റെ കണ്ണീരാൽ നനഞ്ഞൊട്ടിയ മുഖം കണ്ട് അവൾ ചോദിച്ചു.

കേട്ട പാടെ അവൻ തിരിഞ്ഞ്, കുളത്തിൽ നിന്നും കൈക്കുമ്പിളിൽ വെള്ളം കോരി മുഖത്തേക്കൊഴിച്ചു…

“നീ അപ്പോ ശരിക്കും കരയായിരുന്നോ…?”, അവന്റെ ചെയ്തിയും, കലങ്ങിയ കണ്ണുകളും കണ്ടു, അവൾ തന്റെ സംശയം ഉറപ്പിക്കാൻ എന്നോണം വീണ്ടും ചോദിച്ചു…

“കണ്ണിലെന്തോ പോയി… അതാ…”, പെട്ടന്ന് തന്നെ തന്റെ ഭാവം മാറ്റിക്കൊണ്ട്, അവൻ അവളോട് പറഞ്ഞു….

അത് അത്ര വിശ്വസനീയമല്ലല്ലൊ…!’, എന്ന മട്ടിൽ അവളവനെ നോക്കി ഒന്ന് പിരികം ചുളിച്ചു…

“നീയെന്താ ഇവിടെ…?”, ശരണ്യയുടെ നോട്ടത്തിൽ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞു മാറാനായി അവൻ ചോദിച്ചു…

ശരണ്യ : “ഞാൻ ശാന്തേച്ചേടെ പറമ്പേന്ന് ചാമ്പക്ക പറിക്കാൻ വന്നതാ… വരുന്നോ…?”

അവൻ ഇല്ലെന്ന്’ തലയാട്ടി… അവൾ രണ്ടാമതൊന്ന് ചോദിക്കാൻ നിക്കാതെ തൊട്ടപ്പുറത്തെ പറമ്പിലേക്ക് നടന്ന് നീങ്ങി…

അവളുടെ പോക്ക് അവൻ ഒരു നിമിഷം നോക്കി… പഴയ യൂണിഫോം പാവാടയും, ടോപ്പുമാണ് ശരണ്യയുടെ വേഷം.. മുട്ടോളം മാത്രം ഇറക്കമുള്ള ആ പാവാടയിൽ, ഒരു മെലിഞ്ഞ സാനിയാ മിർസയെന്നപ്പോലെ അവളുടെ തുടകൾ വെളിയിലേക്ക് കാഴ്ച്ച ഒരുക്കുന്നു… ഇറുകിയ, ആ പഴയ യൂണിഫോം ടോപ്പിൽ ഒതുങ്ങാനാവാതെ, അവളുടെ മുലകളും അരക്കെട്ടും ബട്ടൻസ് ഇപ്പോ പൊട്ടും’ എന്ന് തോന്നിക്കും വിധം തെറിച്ച് നിൽക്കുന്നു…. എന്നും പിന്നിട്ട് കെട്ടി മാത്രം കണ്ടിട്ടുള്ള അവളുടെ നീളൻ മുടി, കാറ്റിൽ പാറി അവളുടെ വലത്തേ കവിളിലെ കാക്കപ്പുള്ളിയിൽ ഇടയ്ക്കിടെ മുത്തം വയ്ക്കുന്നു… ഇപ്പോൾ അവളെ കണ്ടാൽ ഒരു പക്ഷെ ആജന്മശത്രുവായ ശ്രുതി പോലും ചിലപ്പോൾ ഈ ശാലീനസൗന്ദര്യം നോക്കി നിന്നുപോകും…

ശ്രുതി… വീണ്ടും അവളെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകൾ അവനിലേക്ക് തിരമാലകൾ പോലെ തിരികെയെത്തി… മൈര്…. അവൻ എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ പരവശനായി…

റോഷൻ ശരണ്യയിലേക്ക് തന്നെ ഒന്നൂടെ കണ്ണുകൾ തിരിച്ചു … പറമ്പിൽ നിലത്ത്‌ വീണ ചാമ്പക്കകൾ പെറുക്കി ഒരിടത്തേക്ക് കൂട്ടുകയാണവൾ… എന്തോ അവളുടെ സാന്നിധ്യത്തിൽ അവന് അവിടെ ഇരിക്കാൻ തോന്നിയില്ല… റോഷൻ പോകാനായി തന്റെ സൈക്കിളിന് അടുത്തേക്ക് നടന്നു..

“ഡാ… ഒന്നിങ്ങു വന്നേ…?”, നടന്നു നീങ്ങുന്ന റോഷനെ നോക്കി ശരണ്യ ഉച്ചത്തിൽ വിളിച്ചു…