വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 5 [വെറും മനോഹരൻ] 663

വിളി കേട്ട് അവൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.

“എന്താ…?”, അവൻ താൽപര്യമില്ലാത്ത മട്ടിൽ ഉറക്കെ ചോദിച്ചു…

ഇവരുടെ വിളിച്ചു പറച്ചിലുകൾ പാടത്ത് മാറ്റൊലിയായി മുഴങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ശരണ്യ : “ഒന്ന് ഇങ്ങ് വന്നേ…”

“എന്തിനാ…?”, അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നതിനൊപ്പം അവൻ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.

“ദേ… അതൊന്ന് പറിച്ച് തന്നേ…”, അടുത്തെത്തിച്ചേർന്ന റോഷനോടായി, മേലെ മരക്കൊമ്പിലെ ഒരു പഴുത്ത കുല ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു…

“എനിക്കെങ്ങും വയ്യങ്ങ കേറാൻ…”, അവൻ കേട്ടപാടെ മറുപടി നൽകി.

അവന്റെ നിപ്പും മട്ടും കണ്ടാൽ, പോയിട്ട് അത്യാവിശമായി എന്തോ ചെയ്ത് തീർക്കാനുണ്ടെന്ന ഭാവമായിരുന്നു.

“മോൻ കേറണ്ടാ… ഒന്ന് കൈ വച്ച് തന്നാ മതി.. ഞാൻ കേറിക്കോളാം…”, മരത്തിലേക്ക് കേറാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പോടെ അവൾ മുറുമുറുമ്മി…

അവൻ ചിന്തിച്ചു നിന്നു…

ശരണ്യ : “ഒന്ന് കൈ വച്ചേടാ, ഞാൻ ചവിട്ടി കേറിക്കോളാം…”

അവൻ താല്പര്യമില്ലാത്ത മട്ടിൽ മരത്തിൽ കൈ വച്ചു.

“അവിടെയല്ലടാ… കുറച്ചും കൂടി കേറ്റി വക്ക്…”, പറയുന്നതിനൊപ്പം, ശരണ്യ തന്റെ കൈ കൊണ്ട് അവന്റെ കൈ പിടിച്ച്, അവൻ വച്ചിടത്ത് നിന്നും കുറച്ചുകൂടി മുകളിലേക്ക് കൈ വപ്പിച്ചു.

“ഇങ്ങനുണ്ടോ പൊട്ടൻ….!”, കയറാനായി തന്റെ കാലെടുത്ത് വക്കുന്നതിനൊപ്പം അവൾ കളിയാക്കിപ്പറഞ്ഞു…

ആ വിളി കേട്ടതും ദേഷ്യം വന്ന റോഷൻ ഒരു നിമിഷം ആ പിടിച്ചിരുന്ന കൈ മാറ്റിയാലോ എന്ന് ചിന്തിച്ചു. പക്ഷെ അപ്പോഴേക്കും ശരണ്യ അവന്റെ കയ്യിന് മേലേക്ക് കയറി നിന്ന് കഴിഞ്ഞിരുന്നു….

അവൾ കയറവേ, അവളുടെ പാവാടത്തുമ്പ് റോഷന്റെ മുഖത്തുരഞ്ഞു… ആ തുടകളുടെ സൗന്ദര്യം അവന്റെ കണ്ണിന് മുൻപിലൂടെ മുകളിലേക്ക് ഉയർന്നു… വേണ്ട എന്ന് വിചാരിച്ചിട്ട് പോലും തലയുർത്തി നോക്കാതിരിക്കാൻ അവന് കഴിഞ്ഞില്ല… ഇളംപച്ച പാന്റീസിൽ പൊതിഞ്ഞ അവളുടെ വിരിയാൻ പാകമായ പൂവ് അവൻ കണ്ടു… ഒപ്പം ഏകദേശം ഒരു ഇളംകരിക്കിന്റെ അത്രയും മാത്രം വലിപ്പമുള്ള ശരണ്യയുടെ ഉരുണ്ട ചന്തിഗോളങ്ങളും…

എന്നാൽ മുകളിലേക്ക് കയറി, ബാലൻസ് കിട്ടിയതും അവൾ ആദ്യം തന്റെ പാവാട കൈ കൊണ്ട് അടക്കിപ്പിടിച്ചു, തുടകൾക്ക് ഇടയിൽ വച്ച് ലോക്ക് ചെയ്തു… ദൃശ്യവിരുന്ന് അവസാനിച്ചത്തിന്റെ നിരാശയോടെ അവൻ നോട്ടം മുന്നിലെ പാടത്തേക്ക് തിരിച്ചു….