മലമുകളിലെ ജമന്തിപ്പൂക്കൾ [Smitha] 447

പതിവ് പോലെ ഏലിയാസ് പുറത്ത് പോയിക്കാണണം.

അയാളുടെ ഭാര്യയും മകനും മാത്രമേ വീട്ടിൽ കാണാൻ സാധ്യതയുള്ളൂ.

അത് സാരമില്ല.

പറമ്പ് വൃത്തിയായാണോ, കൃഷിപ്പണികളൊക്കെ നടന്നിട്ടുണ്ടോ എന്നറിഞ്ഞാൽ മാത്രം മതി.

അതിനിപ്പോൾ അയാൾ തന്നെ വീട്ടിൽ ഉണ്ടാവണമെന്ന് നിർബന്ധമില്ല.

അവൾ സാവധാനം കുടിലിനെ സമീപിച്ചു.

കയ്യാലത്തിട്ട് കയറി അവൾ മുറ്റത്തേക്ക് ചെന്നു.

“റബ്ബേ!”

അവൾ പെട്ടെന്ന് നിശ്ചലം നിന്നു.

അമ്പരപ്പോടെ, ഞെട്ടലിൽ അറിയാതെ വായ്പൊത്തി.

മുമ്പിലെ കാഴ്‌ച്ചയിൽ നിന്ന് പെട്ടെന്ന് കണ്ണുകൾ അവൾ വെട്ടിതിരിച്ചു.

ശബ്ദം കേൾക്കാതിരിക്കാനായി അവൾ പെട്ടെന്ന് കാതുകൾ പൊത്തി.

അവിടെനിന്ന് പെട്ടെന്ന് വിട്ടുപോകാൻ അവൾ ആഗ്രഹിച്ചു.

പക്ഷേ…

അവൾ സാവധാനം മുഖം ആ കാഴ്ച്ചയിലേക്ക് വീണ്ടും തിരിച്ചു.

കാതുകളെ മറച്ചിരുന്നു കൈകൾ അവൾ വേർപെടുത്തി.

തിണ്ണയിൽ ഒരു തഴപ്പായയിൽ മലർന്ന് കിടക്കുന്ന ഒരു പുരുഷൻ.

അയാളുടെ കൈ വേഗത്തിൽ മുകളിലേക്കും താഴേക്കും ചലിക്കുന്നു.

അയാളുടെ കൈക്കുള്ളിൽ തടിച്ചു ചീർത്ത അമ്പരപ്പിക്കുന്ന വലിപ്പമുള്ള കുണ്ണ!

ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന കൊഴുത്തവെള്ളം കൈയിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നതിനാൽ കൈകൾ വേഗത്തിൽ ചലിപ്പിക്കുമ്പോൾ താളത്തിൽ വലിയ ശബ്ദമുണ്ടാകുന്നു.
എന്തൊരു മനുഷ്യനാണ് ഇയാൾ!

ഇതുപോലെ തുറസ്സായ ഒരു സ്ഥലത്ത്!

പടച്ചോനെ! ഇതുപോലെ ഒരാളെ എങ്ങനെ…?

ഇയാൾക്ക് ഭാര്യയുണ്ടല്ലോ.

കാണാൻ വലിയ കുഴപ്പമില്ല എന്നാണു ഫിറോസ് പറഞ്ഞത്.

പിന്നെന്തിന് ഇങ്ങനെ?

അവൾ പതിയെ മുറ്റത്തിന്റെ അരികിലേക്ക് നീങ്ങി.

കയ്യാലക്കെട്ടിലെ ഏറ്റവും മുകളിലത്തെ കൽപ്പടിയിൽ കാൽ വെച്ച് താഴേക്കിറങ്ങാൻ ഭാവിച്ചു.

അപ്പോഴാണ് മുറ്റത്ത് നിന്നിരുന്ന വലിയ പപ്പായ മരത്തിൽ നിന്ന് ഒരു വലിയ പപ്പായപ്പഴം താഴേക്ക് വീണത്.

അതിന്റെ ശബ്ദം കേട്ട് അയാൾ പെട്ടെന്ന് കുണ്ണയിൽ നിന്ന് പിടി വിടുന്നത് അവൾ കണ്ടു.

അവൾ ഒരു പടികൂടി താഴേക്കിറങ്ങി.

അപ്പോഴാണ് അയാളുടെ നോട്ടം അവളിൽ പതിഞ്ഞത്.

എന്ത് ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ ഒരു നിമിഷം അവൾ ശങ്കിച്ച് അയാളെ നോക്കി.

അപ്പോഴേക്കും അയാൾ പായയിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റിരുന്നു.

“ആരാ?”