മലമുകളിലെ ജമന്തിപ്പൂക്കൾ [Smitha] 447

അയാൾക്ക് പെട്ടെന്ന് ഉത്സാഹം വന്നു.

“ഇത് തന്നെ! ഈ മലമുകൾ വൻകരയിലെ ഒരേയൊരു താമസക്കാരൻ ഏലീയാസിന്റെ വീട് ഇതുതന്നെ!”

അയാൾ ഉത്സാഹത്തോടെ അങ്ങോട്ട് നടന്നു.

ഏകദേശം അഞ്ചു മിനിറ്റ് വേഗത്തിൽ നടന്ന് അയാൾ കുടിലിന്റെ മുമ്പിലെത്തി.

ചുറ്റും വാഴകളുണ്ട്.

പാവലിന്റെ വലിയ പന്തലും.

കുടിലിന്റെ തെക്കേ വശത്ത് വലിയ കോഴിക്കൂട്.

കാഷ്ഠത്തിന്റെ രൂക്ഷഗന്ധം!

വടക്ക് ഭാഗത്ത് വലിയ ആട്ടിൻകൂട്.

മുറ്റം നിറയെ ചക്കമടലും ചക്കക്കുരു തൊണ്ടുകളും.

മുമ്പിൽ വാഴകളില്ലാത്തിടത്ത് പേരമരങ്ങൾ.

വാഴകൾ വളരുന്നതിനടുത്ത് കുറെ ജമന്തി ചെടികൾ വളർന്ന് നിന്നിരുന്നു.

ജമന്തിപ്പൂക്കൾ കാറ്റിലുലഞ്ഞ് അവിടം സുഗന്ധിയാക്കി.

“ആരുമില്ലേ ഇവിടെ?”

അയാൾ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു.

അകത്ത് നിന്ന് മുമ്പ് ദൂരെ നിന്ന് കണ്ട സ്ത്രീയാണ് എന്ന് തോന്നുന്നു, പെട്ടെന്ന് ഇറങ്ങി വന്നു.

നാൽപ്പത് കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകും.

തലമുടി ഒക്കെ അലസമാണ്.

വസ്ത്രവും.

അവിടെ ഇവിടെയായി കീറലുള്ള ഒരു നൈറ്റിയാണ് വേഷം.

അത് അരയിൽ എടുത്ത് കുത്തിയിരിക്കുന്നു.

കൊഴുത്ത കൈത്തണ്ടകളും കാലുകളും.

അവളുടെ തലമുടിയിൽ പക്ഷെ ജമന്തിപ്പൂക്കളുണ്ടായിരുന്നു.

അയാളെ കണ്ട് അവൾ സംഭ്രമിച്ചു.

“അയ്യോ സാറേ ..ഇവിടെ എങ്ങും ഒന്നുമില്ല!!”

അവൾ ഉച്ചത്തിൽ ദയനീയമായി അയാളെ നോക്കി പറഞ്ഞു.

അടുത്ത നിമിഷം അവൾ തന്റെ കാൽക്കൽ വീഴും എന്നയാൾക്ക് തോന്നി.

പക്ഷെ എന്തിന്?

കാൽക്കൽ വീഴും എന്ന് പോലും ഫിറോസിന് തോന്നി.

“ഏലിയാസ് എവിടെ?”

ഏലിയാസ് ചേട്ടൻ എവിടെ എന്ന് ചോദിക്കാമായിരുന്നു.

അയാൾ വിഷമത്തോടെ ഓർത്തു.

ആ സ്ത്രീയുടെ പ്രകടനമൊക്കെ കണ്ട് പകച്ചു പോയത് കൊണ്ട് സ്വരം ശാന്തമാക്കാൻ അയാൾക്കും പറ്റിയില്ല.