മലമുകളിലെ ജമന്തിപ്പൂക്കൾ [Smitha] 447

“ജോജൂ നീ ചുമ്മാ നേരോം കാലോം നോക്കാതെ ഒരുമാതിരി തരവഴിത്തരം വളിപ്പ് പറയല്ലേ! ആ പായിങ്ങ് താടാ അലവലാതീ!”

അകത്ത് നിന്ന് ഏകദേശം പതിനെട്ട് വയസ്സ് പ്രായമുള്ള ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ ഇറങ്ങിവന്നു.

അവൻ കുളിച്ചിട്ട് ഏകദേശം നാലഞ്ചു ദിവസമായി എന്ന് തോന്നും.

തലമുടിയൊക്കെ പാറിപ്പറന്ന് എണ്ണമയമില്ലാതെ.

കണ്ണുകളിൽ പീളകെട്ടിക്കിടന്നു.

ഒരു ചുവന്ന കീറിയ ലുങ്കിയും ഏകദേശം പകുതിയോളം കീറിയ ഷർട്ടുമായിരുന്നു വേഷം.

തലയിൽ ഒരു ചുവന്ന തോർത്ത് കെട്ടിയിരുന്നു.

“ആരാ എവിടുന്നാ?”

വായ് മുഴുവൻ തുറന്ന് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ചോദിച്ചു.

അവന്റെ ശാസത്തിൽ നിറഞ്ഞുനിന്ന ദുർഗന്ധം ഫിറോസിനെ മരവിപ്പിച്ചു.

അയാൾക്ക് മൂക്ക് പൊത്തണമെന്നു തോന്നി.

പണിപ്പെട്ടടക്കി.

ജോജു തിണ്ണയിൽ പായ വിരിച്ചു.

ഫിറോസ് അതിൽ ഇരുന്നു.

“ഞാൻ ആ കാണുന്ന സ്ഥലത്തിന്റെ ഉടമസ്ഥനാ”

മുമ്പോട്ട് വിരൽ ചൂണ്ടി ഫിറോസ് പറഞ്ഞു.

“ഏലിയാസ് ചേട്ടൻ എവിടെ?”

“ചാച്ചൻ താഴെ അങ്ങാടീൽ എങ്ങാണ്ട്‌ പോയതാ!”

മടിക്കുത്തിൽ നിന്ന് ബീഡിയെടുത്ത് ചുണ്ടത്ത് വെച്ച് ജോജു പറഞ്ഞു.

“എന്നതാ സാറേ ചാച്ചനെ കണ്ടിട്ട്?”

ജോജു ചോദിച്ചു.

“സാറ് പഞ്ചായത്ത് ആപ്പീസിൽ അല്ലെ പണി?”

ജോജു തുടർന്ന് ചോദിച്ചു.

അപ്പോൾ ആ സ്ത്രീ അയാളെ താൽപ്പര്യത്തോടെ നോക്കി.

“അതെ..”

നിരുന്മേഷത്തോടെ ഫിറോസ് പറഞ്ഞു.

“എടാ നീ പോയി വല്ല മൊയലോ മുള്ളൻപന്നിയോ കിട്ടുവോന്ന് നോക്കിട്ട് വാ!”

അവർ ജോജുവിനോട് പറഞ്ഞു.

“ആ എന്നിട്ട് വേണം ഈ സാറിനെന്നെ കഴുവേറ്റാൻ !”

ജോജു ക്രുദ്ധനായി അമ്മയെ നോക്കി.

“അയ്യേ! പോടാ ഒന്ന്! സാറ് നമ്മടെ അയലോക്കം അല്ലെ?”

“ഹും!!”

ഒന്നമർത്തി മൂളിക്കൊണ്ട് ജോജു എഴുന്നേറ്റു.