ശരണ്യ [Ajitha] 314

അയാൾ അവളുടെ വയറിൽ നിന്നു ചുറ്റിപ്പിടിച്ച കൈ മാറ്റി.

ശരണ്യ : എന്താ ഇത്, മനുഷ്യൻ ചത്തു പോയേനെ.

വിജയകുമാർ : എല്ലാർക്കും അതുപോലെയാണ്

ശരണ്യ : ഈ പ്രായത്തിലും നല്ല ആരോഗ്യമാണല്ലോ. പോയി ഒരു കല്യാണം കഴിച്ചൂടെ ?.

വിജയകുമാർ : പൊ പെണ്ണെ.

ശരണ്യ : സത്യമാ, നല്ലൊരു പെണ്ണുണ്ട്, കേട്ടുന്നോ ?.

വിജയകുമാർ : ആണോ, നീ ഇവിടെ വന്നത് എനിക്ക് കല്യാണആലോചന നടത്താൻ ആണോ.

ശരണ്യ : എന്നാൽ വേണ്ട, നല്ലൊരു പെണ്ണായിരുന്നു.

വിജയകുമാർ തമാശക്ക്

വിജയകുമാർ : അല്ല ആരാ പെണ്ണ്.

ശരണ്യ : ഓ ഞാനിവിടെ പഠിക്കാനല്ലേ വന്നത്, അല്ലാതെ കല്യാണം ആലോചിക്കാൻ അല്ലാലോ.

വിജയകുമാർ : എന്നാലും പറയെടി ചക്കരെ.

ശരണ്യ : ആ പെണ്ണ് ഞാൻ തന്നെയാണ്.

അയാൾ പൊട്ടി ചിരിച്ചോണ്ട്

വിജയകുമാർ : നീയോ ?. ആ നല്ല പെണ്ണ്. ഒന്ന് പോടി.

ശരണ്യ : എനിക്കു കെട്ടാൻ താല്പര്യമുണ്ട്. പതുക്കെ ആലോചിച്ചിട്ട് പറഞ്ഞാൽ മതി.

വിജയകുമാർ : പോടി ഊളെ. പോയി തരത്തിൽ കളിക്കടി. ?.

ശരണ്യ : ഉം, തല്ക്കാലം ഞാൻ പോകുവാ.

അവൾ നേരെ മുത്തശ്ശിയുടെ റൂമിലേക്ക്‌ നടന്നു.

മുത്തശ്ശി : എന്താടി അവിടൊരു ബഹളം.

അപ്പോൾ അയാൾ അവിടേക്കു വന്നു.

ശരണ്യ : ഒ ഒന്നുമില്ല മുത്തശ്ശി, ഞാൻ പറയുമായിരുന്നു ഞാൻ അങ്കിളിനെ കെട്ടിക്കോളാം എന്ന്. അപ്പോൾ ഞാൻ കൊള്ളില്ല എന്ന് പോലും.

മുത്തശ്ശി : ആണോടാ വിജയ , ഇവള് നല്ല കൊച്ചല്ലേ.

വിജയകുമാർ : ആണോ അമ്മേ, എന്നാൽ ഞാൻ കെട്ടിക്കോളാം.

എന്നിട്ട് വിജയകുമാർ ഗുഡ് നൈറ്റ്‌ പറഞ്ഞു പോയി. എന്നാൽ ശരണ്യയുടെ മനസ്സിൽ വിജയകുമാർ പറഞ്ഞിട്ട് പോയ കാര്യം ആഴത്തിൽ കുത്തി.

അവൾ പിന്നീട് അവളുടെ റൂമിൽ പോയി ഉറങ്ങാൻ കിടന്നു. എന്നാൽ അവൾക്ക് എന്നും ഇല്ലാത്തതുപോലുള്ള ഓരോരോ വല്ലായ്മ പോലെ. മീനു പറഞ്ഞ കാര്യവും അയാൾ പറഞ്ഞ കാര്യവും കൂടി ആയപ്പോൾ അവൾ വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിലാണ്. അവൾക്കു വിജയകുമാറിനെ വേണമെന്നൊരു തോന്നൽ വന്നു തുടങ്ങി. തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നു, കിടന്നിട്ട് ഉറക്കം വരുന്നില്ല. അയാളുടെ സാനിധ്യം അവൾക്കു വേണമെന്ന് തോന്നി. അവൾ അവളുടെ ബെഡിൽ നിന്നും എണിറ്റു. അവൾ വിജയകുമാറിന്റെ റൂമിന്റെ വാതിലിൽ എത്തീട്ടു മുട്ടി. അല്പസമയം കഴിഞ്ഞു അയാൾ വാതിൽ തുറന്നു.