ശരണ്യ [Ajitha] 314

വിജയകുമാർ : ആ നീ വന്നോ. എന്നാലേ കൂടി അമ്മ പറഞ്ഞതെ ഒള്ളൂ, ശരണ്യയെ കാണണം എന്ന്.

രവി : ശേ, നിനക്ക് വിളിച്ചൂടായിരുന്നോ. കഷ്ടമായിപ്പോയി.

വിജയകുമാർ : അത് സാരമില്ലെടാ.

വിജയകുമാർ കരയാൻ തുടങ്ങി. ശരണ്യ ഓടിച്ചെന്നു മരിച്ചു കിടക്കുന്ന മുത്തശ്ശിയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചോണ്ട് കരഞ്ഞു പോയി. അവൾക്കു മുത്തശ്ശിയെ ഭയങ്കര ഇഷ്ടമായിരുന്നു. അവൾ ഓരോന്നോർത്തു പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. അങ്ങനെ ചടങ്ങുകൾ കഴിഞ്ഞിട്ട് അന്നത്തെ ദിവസം കഴിഞ്ഞു. ശരണ്യയും അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും കൂടെ പോകാൻ ഒരുങ്ങിയപ്പോൾ

അച്ഛൻ : നീ എങ്ങോട്ടാ.

ശരണ്യ : വീട്ടിലോട്ട്

അമ്മ : ടി ഇവിടെ വിജയേട്ടൻ മാത്രമേ ഒള്ളൂ. നിനക്ക് കോളേജിലൊക്കെ പോകാൻ ഉള്ളതല്ലേ. നീ ഇവിടെ നില്ക്കു.

ശരണ്യ : അല്ല, എനിക്കു കോളേജ് തുറക്കാൻ ഇനീയും ദിവസം ഉണ്ട്‌.

അച്ചൻ,: ടി, അവനിപ്പോൾ മൊത്തത്തിൽ തകർന്നിരിക്കുവല്ലേ. നേരത്തെ ആകെയുള്ള കമ്പനി നീയല്ലേ. അതുകൊണ്ട് നീ ഇവിടെ നില്ക്കു. വിജയകുമാറിനോട് യാത്ര പറഞ്ഞിട്ട്. അവർ പോയി. ടർപ്പയും കസേരയും അഴിക്കാൻ ആളുവന്നു അതും കൊണ്ട് പോയി.

എല്ലാരും പോയിക്കഴിഞപ്പോൾ വിജയകുമാർ കിണറിന്റെ സൈഡിൽ ആരോ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ട്, അങ്ങോട്ടേക്ക് ചെന്നു.

വിജയകുമാർ : നീ പോയില്ലേ.

ശരണ്യ : ഇല്ല.

വിജയകുമാർ : വല്ലതും കഴിച്ചോ.

ശരണ്യ : ഇല്ല.

വിജയകുമാർ : എന്നാൽ വ.

ശരണ്യ അവിടെ നിന്നും എണിറ്റു. രണ്ടു പേരും കൂടി കഞ്ഞി കുടിച്ചു. 16 ദിവസം വീട് മൂകമായിട്ട് പോയി. ഒരു ദിവസം അവൾ കോളേജ് വിട്ടു വന്നപ്പോൾ നാരങ്ങ മുട്ടായി വാങ്ങിക്കൊണ്ടു വന്നു. അവൾ വീട്ടിലെത്തിട്ടു നോക്കുമ്പോൾ അങ്കിൾ വീടിന്റെ ഉമ്മറത്തിരിക്കുന്നു.

ശരണ്യ : നാരങ്ങ മുട്ടായി വേണോ

വിജയകുമാർ : വേണ്ടടി. അവൾ ഭക്ഷണമൊക്കെ കഴിച്ചു. രാത്രി ഉറങ്ങാൻ നേരം അവൾ ഹരീടെ റൂമിനടുത്തേക്ക് വന്നു നോക്കി. വിജയകുമാർ അവിടെ ഇരുന്നു വള്ളമടിക്കുകയാണ്. അതുകണ്ടപ്പോൾ ശരണ്യക്ക് ഭയങ്കര വിഷമമായി. അവൾ അയാളുടെ റൂമിലേക്ക്‌ കയറി.

ശരണ്യ : അങ്കിലെ എന്താ ഇത്. നശിക്കാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചോ. പറ